ساختمان نظام مهندسی استان قزوین
کارفرما: سازمان نظام مهندسی استان قزوین
موقعیت پروژه: قزوین ایران
معمار: علیرضا تغابنی (دفتر دیگر)
تیم طراحی : پریسا علی محمدی، روح الله رسولی، منیژه ثانی، فریده آقا محمدی
اجرا: حبیب الله بابایی، علی افتخاری
طراحی سازه: شرکت باستان پل
تأسیسات مکانیکی: علی زارع پور، هوفر اسماعیلی
تأسیسات الکتریکی: رضا حبیب
عکاس: پرهام تقی اف، علی دقیق

معماری طرح اولیه‌ی این پروژه در مسابقه‌ای که در سال 1385 توسط «سازمان نظام مهندسی ساختمان استان قزوین» به صورت عمومی برگزار شده بود به عنوان برنده‌ی رتبه‌ی نخست برگزیده و با اندک تغییراتی، اجرایی و ساخته شد.
ایده اصلی طراحی ساختمان نظام مهندسی قزوین بر اساس دو حلقه مربع شکل به یکدگیر منطبق شده است. ایجاد حلقه ها بر اساس کانسپت انتزاعی از معماری بومی درونگرای قزوین می باشد. در اینجا حلقه ای که به صورت افقی برای طراحی فرم دایره ای شکل حیاط به کار میرفته، به شیوه ای عمودی بر کالبد ساختمان واقع شده و سطوح مختلف ساختمان را به هم گره زده است.
ساختمان به طور عمده از دو پوسته در بخش بیرونی شکل گرفته است. حفره بزرگ عرصه بالا از متریال بتن ساخته شده و سوراخ های روی دیواره بتنی به اندازه آجر می باشد. سوراخ های ایجاد شده بر روی دیوار با آرایه منظم و محاسبات هندسی شکل گرفته اند. توابع رسمی و بخش مدیریت به وسیله گردش دو حلقه مربع شکل از هم جدا شده اند. اولین حجم حلقه ای به وسیله متریال آجر ساخته شده و به بخش مدیریت ساختمان اختصاص یافته است. در حالی که حلقه دوم به وسیله بتن ساخته شده تا عرصه اداری و رسمی را پوشش دهد. جدا شدن حلقه آجری و سطح زمین به عنوان ایوان ورودی اصلی تعریف شده است.
به طور یکسان مرکز پیش آمده حیاط، نور خورشید را به تصرف خود درمی آورد. این پیش آمدگی سبب شده تا اشعه خورشید هم از جداره کناری و هم از جداره روبرو توسط سوراخ های ایجاد شده به حیاط مرکزی نفوذ کنند. حیاط مرکزی به جداره سالن همایش متصل شده است. خلق حیاط مرکزی صرفاً به عنوان یک عنصر تزئینی نبوده، بلکه به عنوان یک عرصه اقلیمی و آکوستیک برای سالن همایش عمل کرده است. حیاط مرکزی به عنوان مفهومی برای حرفه مهندسان در ساختمان نظام مهندسی می باشد.