طرح و ساخت طَراد | آپارتمان شماره صفر
آپارتمان شماره صفر
طراحی معماری: سید حسن علوی زاده، سیمین فرهنگی
همکاران تیم طراحی: مجید پورمیرعلی، محمدرضا عبیری، ثمینه جوادی، زهرا اکبری، امیرحسین روستایی، احمد پارسا
تأسیسات مکانیکی: علی خوشنویس
تأسیسات الکتریکی: قاسم سلگی
همکاران اجرا: علی بهرامی راد
عکاس: محمد حسن اتفاق
کارفرما: آقای خانی
آدرس پروژه: ایران، تهران
وضعیت: ساخته شده
سال: 1398
طبقه ی منفی یک: پارکینگ
طبقه ی همکف: لابی و پارکینگ
طبقات اول تا پنجم: 6 واحد مسکونی (4 طبقه ی تک واحدی و یک طبقه ی دو واحدی)
پشت بام: باغ-بام
فضای آزاد: رمپ دسترسی به پارکینگ طبقهی زیرزمین و باغچههای فضای سبز
سازه: قاب خمشی بتن آرمه با سقف تیرچه بلوک
تأسیسات: تهویهی مطبوع با سیستم داکت اسپیلت به همراه گرمایش از طریق موتورخانه ی مرکزی با دیگ چگالشی
مساحت زیربنا: 2100 مترمربع بنا به همراه 240متر باغ-بام
مساحت زمین: 450 مترمربع
بنای پروژه در شرایطی به تیم ما سپرده شد که بر اساس طراحی نامطلوب پیشین، اجرای سازه و دیوارچینی به ترتیبی محدود کننده به اتمام رسیده بود. بنابراین شرایط چالش برانگیز موجود، ما را بر آن داشت تا با تصحیح کالبد بر اساس طراحی جدید و مطابق خواست و سلیقه ی کارفرما، اجرای پروژه را پیش بریم.
ایده های طراحی با نگاهی کل نگر و با توجه به مقیاس های خرد و کلان معماری و شهری پروژه شکل گرفتند. در طراحی حجمی، استفاده از حداقل عناصر ترسیمی-نقطه و خط-، ما را به شکل گیری ساده ترین شکل هندسی یعنی “مثلث” رهنمون ساخت. با توجه به اینکه پلاک شهری پروژه به صورت پلاکی بینام تعریف شده بود، انطباق این بینامی با ایده های طراحی و ساده انگاشتی همزمان معنا و فرم، عنوان پروژه را به “آپارتمان شماره صفر“ مبدل ساخت.
تخریب دیوارکشی های موجود، تغییر جداره های پاسیو، تصحیح شمشیری دستگاه پله و تخریب پیشانی پیش آمده در نمای شمالی از جمله مداخلات اولیه در بنای موجود بود. تیم ما با تفکر خلاقانه ی خود توانست تهدیدهای ناشی از مداخلات پیشین را به فرصت های جدید برای طراحی تبدیل نماید. به گونه ای که در حوزه ی ستون های نامتناسب و نابجای پیرامون بنا، شکل گیری جداره ای با عملکرد گالری برای نمایش سبزینگی در پارکینگ طبقه ی همکف و نیز تأمین فضاهای تأسیساتی خاص و پنهان برای مشاعات بنا در بدو ورود به لابی طبقه ی همکف را موجب گردید.
کاربرد سنجیده ی رنگ سفید در پوسته ی بیرونی و همراهی آن با رنگ سیاه که در نقاط خاصی از داخل بنا خصوصا مشاعات لابی، پارکینگ، راه پله، رمپ حیاط و حتی بخش هایی از باغ–بام، تلاشی بوده در جهت تعریف موجودی واحد و به تصویر کشیدن تکامل تضاد و پوشش آن در آراستگی تمام قد سپیدی و سیاهی در نگاه مخاطب.
در طبقات 4-1، همنشینی آشپزخانه، نشیمن و سالن به عنوان حوزه ی عمومی واحد و راهروی ناگزیر طولانی از ستون گذاری های اولیه، دسترسی به اتاق خواب ها با ریزعملکردهای خاص همچون رختشورخانه، سرویس، سونا با جداره ی شربتخانه در ابتدا و آبدارخانه و سرویس ها در انتها به شکل گیری حوزه ی کاملا خصوصی اتاق خواب ها، کمک شایان نموده است. در شکل گیری فضای داخلی مسکونی، تلاش برای تعریف عملکردهای متنوع همچون اتاق مطالعه و کار، اتاق کودک و اتاق فرزند نوجوان خانواده در کنار اتاق خواب والدین، تأمین بیشینه ی فضای آزاد از طریق تعریف باغچه های حداقلی در محوطه ی حیاط و نهایتا خلق باغ-بام در پشت بام پروژه، خواسته های کارفرما بوده است.
طراحی معماری: سید حسن علوی زاده، سیمین فرهنگی
همکاران تیم طراحی: مجید پورمیرعلی، محمدرضا عبیری، ثمینه جوادی، زهرا اکبری، امیرحسین روستایی، احمد پارسا
تأسیسات مکانیکی: علی خوشنویس
تأسیسات الکتریکی: قاسم سلگی
همکاران اجرا: علی بهرامی راد
عکاس: محمد حسن اتفاق
کارفرما: آقای خانی
آدرس پروژه: ایران، تهران
وضعیت: ساخته شده
سال: 1398
طبقه ی منفی یک: پارکینگ
طبقه ی همکف: لابی و پارکینگ
طبقات اول تا پنجم: 6 واحد مسکونی (4 طبقه ی تک واحدی و یک طبقه ی دو واحدی)
پشت بام: باغ-بام
فضای آزاد: رمپ دسترسی به پارکینگ طبقهی زیرزمین و باغچههای فضای سبز
سازه: قاب خمشی بتن آرمه با سقف تیرچه بلوک
تأسیسات: تهویهی مطبوع با سیستم داکت اسپیلت به همراه گرمایش از طریق موتورخانه ی مرکزی با دیگ چگالشی
مساحت زیربنا: 2100 مترمربع بنا به همراه 240متر باغ-بام
مساحت زمین: 450 مترمربع
بنای پروژه در شرایطی به تیم ما سپرده شد که بر اساس طراحی نامطلوب پیشین، اجرای سازه و دیوارچینی به ترتیبی محدود کننده به اتمام رسیده بود. بنابراین شرایط چالش برانگیز موجود، ما را بر آن داشت تا با تصحیح کالبد بر اساس طراحی جدید و مطابق خواست و سلیقه ی کارفرما، اجرای پروژه را پیش بریم.
ایده های طراحی با نگاهی کل نگر و با توجه به مقیاس های خرد و کلان معماری و شهری پروژه شکل گرفتند. در طراحی حجمی، استفاده از حداقل عناصر ترسیمی-نقطه و خط-، ما را به شکل گیری ساده ترین شکل هندسی یعنی “مثلث” رهنمون ساخت. با توجه به اینکه پلاک شهری پروژه به صورت پلاکی بینام تعریف شده بود، انطباق این بینامی با ایده های طراحی و ساده انگاشتی همزمان معنا و فرم، عنوان پروژه را به “آپارتمان شماره صفر“ مبدل ساخت.
تخریب دیوارکشی های موجود، تغییر جداره های پاسیو، تصحیح شمشیری دستگاه پله و تخریب پیشانی پیش آمده در نمای شمالی از جمله مداخلات اولیه در بنای موجود بود. تیم ما با تفکر خلاقانه ی خود توانست تهدیدهای ناشی از مداخلات پیشین را به فرصت های جدید برای طراحی تبدیل نماید. به گونه ای که در حوزه ی ستون های نامتناسب و نابجای پیرامون بنا، شکل گیری جداره ای با عملکرد گالری برای نمایش سبزینگی در پارکینگ طبقه ی همکف و نیز تأمین فضاهای تأسیساتی خاص و پنهان برای مشاعات بنا در بدو ورود به لابی طبقه ی همکف را موجب گردید.
کاربرد سنجیده ی رنگ سفید در پوسته ی بیرونی و همراهی آن با رنگ سیاه که در نقاط خاصی از داخل بنا خصوصا مشاعات لابی، پارکینگ، راه پله، رمپ حیاط و حتی بخش هایی از باغ–بام، تلاشی بوده در جهت تعریف موجودی واحد و به تصویر کشیدن تکامل تضاد و پوشش آن در آراستگی تمام قد سپیدی و سیاهی در نگاه مخاطب.
در طبقات 4-1، همنشینی آشپزخانه، نشیمن و سالن به عنوان حوزه ی عمومی واحد و راهروی ناگزیر طولانی از ستون گذاری های اولیه، دسترسی به اتاق خواب ها با ریزعملکردهای خاص همچون رختشورخانه، سرویس، سونا با جداره ی شربتخانه در ابتدا و آبدارخانه و سرویس ها در انتها به شکل گیری حوزه ی کاملا خصوصی اتاق خواب ها، کمک شایان نموده است. در شکل گیری فضای داخلی مسکونی، تلاش برای تعریف عملکردهای متنوع همچون اتاق مطالعه و کار، اتاق کودک و اتاق فرزند نوجوان خانواده در کنار اتاق خواب والدین، تأمین بیشینه ی فضای آزاد از طریق تعریف باغچه های حداقلی در محوطه ی حیاط و نهایتا خلق باغ-بام در پشت بام پروژه، خواسته های کارفرما بوده است.
