1395/11/19

اطلاعات پروژه
عنوان پروژه: حس سیزدهم
معمار: رضا مفاخر
وب سايت: کلیک کنید
موقعيت: ایران، تهران
تاريخ: 1392
مساحت: 180 مترمربع
وضعيت: ساخته شده
كارفرما: آقای ولی زاده
تيم پروژه
طراح: رضا مفاخر
همکاران طراحی: سهیلا ابراهیمی، محمد امینیان، تینا رکنی، فروزان وحدتی
ساخت: فرهاد ولی زاده
همکاران ساخت: محمد هادی رامی، مجید محمود زاده
عکس: رضا مفاخر، مسیح مستاجران
ارائه: محمد امینیان، فاطمه نیک نژاد، یحیی نوش آبادی، تینا رکنی
نگارنده ادبی: فاطمه نیک نژاد
جایزه ها
کسب طرح شایسته تقدیر برای پانزدهمین جایزه بزرگ معمار در بخش بازسازی در سال ۱۳۹۴
کسب طرح شایسته تقدیر در هشتمین جایزه معماری داخلی ایران "معماری و ساختمان" در بخش مسکونی در سال ۱۳۹۴
توضيحات پروژه
خاطره معماری کهن خانه های ایرانی، با آن فضاهای گرم و متنوع اندرونی و بیرونی ، امروزه بسیار کمرنگ شده است. شاید تنها لابه لای روایت های مادر بزرگ و تکه های عکس آلبوم های قدیمی رشته های از هم گسسته فضاهای گمشده ای را می جوییم که پاسخگوی جزئی ترین نیازهای ارتباط انسانی بود، جهانی منحصر به فرد برای تامین آسایش همه اهالی منزل و برای تمامی امورات زندگی، با قابلیت تفکیک دنیای شخصی ساکنین خانه از مهمانخانه و مهمان.
پروژه حس سیزدهم نیز بر آن است تا با تمرکز بر همان حس ارتباط بین انسانها در فضاهای معماری گذشتهٌ این سرزمین، تصویری نوین از "خانه ایرانی" با زبانی امروزی ارائه دهد.
در این رهگذر، تمامی فضاهای مورد نیاز در سطوح مختلف ارتباط یک انسان در طراحی رخ می نماید.
اما قلب تپنده این خانه پس از گذر از ورودی شکل می گیرد. آنجا که با نوعی منطقه تقسیم روبرو می شویم. گویی خاطره گذر از هشتی و راهروی هزار توی پس از آن که مانع از نگاه اغیار به داخل منزل می شد، بار دیگر زنده می شود. طراح در پی ایجاد درنگی در کاربر برای رویارویی با دو فضای متفاوت است. پس از آن نیز در هم نشینی فیزیکی طیف فضاهای شخصی و همگانی، معماری در پی ایجاد حائلی کاربردی است. پس فضایی نیمه عمومی، غیر علنی و درعین حال صمیمی با محوریت شومینه حادث می شود که با ظاهری کاملا امروزی یادآور اتاق کرسی و جایگاه آن در فرهنگ و سنت ایرانی، جلوس کاربران گرداگرد آن و احیانا مباحثه ی خودمانی میان آن هاست.

در مقیاس خرد نیز جهت یکپارچگی طرح، گفت و گویی میان معماری و مبلمان فضاها شکل می گیرد. پس قالبی که برای تصویر کردن صورت مبلمان فضاها در نظر گرفته می شود، هریک از سوژه ها را برآمده از آسمانه و جداره ی مجاور خود بنیان می نهد. گویی با جا به جا شدن انسان معماری نیز به حرکت در می آید، این همان معماری پویا و رونده است و نتیجه آن تنوعی که تنها چاشنی زندگی نیست، بلکه سرمایه‌ی محتوا و اصل آن است.