«خانه نامرئی»، اقامتگاهی لوکس با نمای آینه‌ای در صحرای موهاوی
1404/6/19
خانه نامرئی، که توسط معمار توماس اوسینسکی و بر اساس ایده‌ی مفهومی تهیه‌کننده فیلم، کریس هانلی، در صحرای موهاوی ساخته شده، بیش از یک اقامتگاه لوکس، یک مجسمه‌ی قابل سکونت و یک بیانیه‌ی فلسفی است که در چشم‌انداز اطراف خود حل می‌شود.
ایده‌ی اصلی پروژه از ذهن کریس هانلی و با الهام از دو منبع کاملاً متفاوت شکل گرفت: مونولیت سیاه و مرموز در فیلم «۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی» اثر استنلی کوبریک و اصول مینیمالیستی معمار افسانه‌ای، میس ون در روهه. هانلی به جای ساخت یک ویلای سنتی که با محیط رقابت کند، یک «آسمان‌خراش افقی» را تصور کرد که به جای قطع کردن خط افق، آن را در آغوش می‌کشد.
توماس اوسینسکی، با تجربه‌ی کار در دفتر فرانک گری، این دیدگاه هنری را به یک واقعیت مهندسی‌شده تبدیل کرد. نتیجه، ساختمانی به طول ۶۷ متر است که با نمای کاملاً آینه‌ای خود، آسمان، ابرها، صخره‌ها و تغییرات نور در طول روز را بازتاب داده و عملاً ناپدید می‌شود. این خانه یک بوم نقاشی زنده است که به جای نمایش خود، طبیعت بکر و دست‌نخورده‌ی صحرا را به تصویر می‌کشد.
پوسته‌ی ساختمان با شیشه‌های حرارتی پوشیده شده است که فناوری پیشرفته‌ای محسوب می‌شود. این شیشه‌ها نه تنها بازتاب‌دهنده‌ی منظره هستند، بلکه بخش قابل توجهی از تابش فروسرخ (گرما) را نیز منعکس می‌کنند و فضای داخلی را خنک نگه می‌دارند. این ویژگی در کنار سیستم سقف سرد و یک سیستم انرژی خورشیدی قدرتمند همراه با باتری‌های ذخیره‌سازی تسلا، خانه را به یک نمونه کارآمد از معماری پایدار در شرایط آب‌وهوایی سخت تبدیل کرده است.
طراحی داخلی به پیروی از فلسفه‌ی خارجی، کاملاً مینیمالیستی است. عنصر محوری فضا، یک استخر سرپوشیده ۳۰ متری است که مانند ستون فقرات، فضاهای نشیمن، ناهارخوری و آشپزخانه‌ی مدرن را به یکدیگر متصل می‌کند. کف‌های بتنی صیقلی، دیوارهای سفید و مبلمان اندک، تضمین می‌کنند که هیچ‌چیز توجه را از جاذبه‌ی اصلی، یعنی چشم‌انداز پانورامیک صحرا که از طریق دیوارهای شیشه‌ای کشویی قاب گرفته شده، منحرف نکند.
خانه نامرئی با وجود تحسین گسترده، با چالش خطر برخورد پرندگان با نمای آینه‌ای روبرو است. متخصصان محیط زیست هشدار می‌دهند که ساختمان‌های آینه‌ای سالانه باعث مرگ میلیون‌ها پرنده می‌شوند. با این حال، مالکان خانه معتقدند که این مشکل در مورد این سازه صدق نمی‌کند.
ایده‌ی اصلی پروژه از ذهن کریس هانلی و با الهام از دو منبع کاملاً متفاوت شکل گرفت: مونولیت سیاه و مرموز در فیلم «۲۰۰۱: یک ادیسه فضایی» اثر استنلی کوبریک و اصول مینیمالیستی معمار افسانه‌ای، میس ون در روهه. هانلی به جای ساخت یک ویلای سنتی که با محیط رقابت کند، یک «آسمان‌خراش افقی» را تصور کرد که به جای قطع کردن خط افق، آن را در آغوش می‌کشد.
توماس اوسینسکی، با تجربه‌ی کار در دفتر فرانک گری، این دیدگاه هنری را به یک واقعیت مهندسی‌شده تبدیل کرد. نتیجه، ساختمانی به طول ۶۷ متر است که با نمای کاملاً آینه‌ای خود، آسمان، ابرها، صخره‌ها و تغییرات نور در طول روز را بازتاب داده و عملاً ناپدید می‌شود. این خانه یک بوم نقاشی زنده است که به جای نمایش خود، طبیعت بکر و دست‌نخورده‌ی صحرا را به تصویر می‌کشد.
پوسته‌ی ساختمان با شیشه‌های حرارتی پوشیده شده است که فناوری پیشرفته‌ای محسوب می‌شود. این شیشه‌ها نه تنها بازتاب‌دهنده‌ی منظره هستند، بلکه بخش قابل توجهی از تابش فروسرخ (گرما) را نیز منعکس می‌کنند و فضای داخلی را خنک نگه می‌دارند. این ویژگی در کنار سیستم سقف سرد و یک سیستم انرژی خورشیدی قدرتمند همراه با باتری‌های ذخیره‌سازی تسلا، خانه را به یک نمونه کارآمد از معماری پایدار در شرایط آب‌وهوایی سخت تبدیل کرده است.
طراحی داخلی به پیروی از فلسفه‌ی خارجی، کاملاً مینیمالیستی است. عنصر محوری فضا، یک استخر سرپوشیده ۳۰ متری است که مانند ستون فقرات، فضاهای نشیمن، ناهارخوری و آشپزخانه‌ی مدرن را به یکدیگر متصل می‌کند. کف‌های بتنی صیقلی، دیوارهای سفید و مبلمان اندک، تضمین می‌کنند که هیچ‌چیز توجه را از جاذبه‌ی اصلی، یعنی چشم‌انداز پانورامیک صحرا که از طریق دیوارهای شیشه‌ای کشویی قاب گرفته شده، منحرف نکند.
خانه نامرئی با وجود تحسین گسترده، با چالش خطر برخورد پرندگان با نمای آینه‌ای روبرو است. متخصصان محیط زیست هشدار می‌دهند که ساختمان‌های آینه‌ای سالانه باعث مرگ میلیون‌ها پرنده می‌شوند. با این حال، مالکان خانه معتقدند که این مشکل در مورد این سازه صدق نمی‌کند.
