اعطای «جایزه معماری اروپا» به سعاد العامری و پاتریک شوماخر
1404/7/3
سعاد العامري، معمار، نویسنده و فعال فلسطینی، و پاتریک شوماخر، معمار و نظریه‌پرداز آلمانی، به طور مشترک برنده جایزه معماری اروپا در سال ۲۰۲۵ شدند. این جایزه از سوی موسسه معماری شیکاگو آتنئوم و مرکز اروپایی معماری، هنر، طراحی و مطالعات شهری اهدا می‌شود و بر نوآوری، انسان‌گرایی و نقش اجتماعی معماری تأکید دارد.
العامري در سال ۱۹۹۱ مرکز رواق را در رام‌الله بنیان‌گذاری کرد و بیش از سه دهه به مستندسازی و مرمت میراث معماری فلسطین پرداخت. پروژه‌هایی چون فهرست ساختمان‌های تاریخی با ثبت بیش از ۵۰ هزار بنا در کرانه باختری و غزه، احیای ۵۰ روستا و پروژه جلیقه نجات نمونه‌ای از تلاش‌های او هستند که معماری را با تاب‌آوری اجتماعی پیوند می‌زنند. او همواره معماری را بخشی از حافظه جمعی و مقاومت فرهنگی دانسته و هدفش بازپس‌گیری و احیای مراکز تاریخی تخریب‌شده است. علاوه بر این، العامري نویسنده‌ای شناخته‌شده است و آثاری چون «شارون و مادرشوهرم» و «مادر غریبه‌ها» صدای فلسطینیان را در جهان منعکس کرده‌اند. دستاوردهای او تاکنون جوایزی مانند آقاخان (۲۰۱۳) و آدا لوئیز هاکستبل (۲۰۲۵) را برایش به همراه داشته است.
در سوی دیگر، پاتریک شوماخر از سال ۲۰۱۶ مدیریت اصلی دفتر زاها حدید را بر عهده دارد و پروژه‌هایی همچون موزه علمی–تخیلی چنگدو، مرکز هنرهای مدنی ژوهای جینوان و ساختمان ماساریکا در پراگ با هدایت او ساخته شده‌اند. شوماخر بیش از هر چیز با نظریه پارامتریسیزم شناخته می‌شود؛ رویکردی در طراحی محاسباتی که بر خلق فرم‌های سیال، پیچیده و انطباق‌پذیر تمرکز دارد. دیدگاه‌های تند و گاه جنجالی او درباره «سبک جهانی نو» یا نقد بر بینال‌ها و فضای آکادمیک معماری، وی را به یکی از چهره‌های بحث‌برانگیز معاصر بدل کرده است. با این حال، تأکید او بر انسجام نظام‌مند و ظرفیت نوآوری در معماری جایگاه ویژه‌ای برایش ایجاد کرده است.
از برندگان پیشین این جایزه می‌توان بیارکه اینگلس، سانتیاگو کالاتراوا، مانوئل گوتران و دفتر معماران کرکرفت را نام برد. سعاد العامري به‌عنوان بیست‌ودومین برنده و شوماخر به‌عنوان بیست‌وسومین برنده این جایزه معرفی شدند. به گفته رئیس شیکاگو آتنئوم، کار العامري «معماری به‌مثابه مقاومت فرهنگی» است و او را باید قهرمانی واقعی دانست. درباره شوماخر نیز تأکید شده که او یکی از مهم‌ترین جایگاه‌های معماری جهان را به دست گرفته و توانسته نظریه‌هایش را در عمل به اجرا بگذارد.
العامري در سال ۱۹۹۱ مرکز رواق را در رام‌الله بنیان‌گذاری کرد و بیش از سه دهه به مستندسازی و مرمت میراث معماری فلسطین پرداخت. پروژه‌هایی چون فهرست ساختمان‌های تاریخی با ثبت بیش از ۵۰ هزار بنا در کرانه باختری و غزه، احیای ۵۰ روستا و پروژه جلیقه نجات نمونه‌ای از تلاش‌های او هستند که معماری را با تاب‌آوری اجتماعی پیوند می‌زنند. او همواره معماری را بخشی از حافظه جمعی و مقاومت فرهنگی دانسته و هدفش بازپس‌گیری و احیای مراکز تاریخی تخریب‌شده است. علاوه بر این، العامري نویسنده‌ای شناخته‌شده است و آثاری چون «شارون و مادرشوهرم» و «مادر غریبه‌ها» صدای فلسطینیان را در جهان منعکس کرده‌اند. دستاوردهای او تاکنون جوایزی مانند آقاخان (۲۰۱۳) و آدا لوئیز هاکستبل (۲۰۲۵) را برایش به همراه داشته است.
در سوی دیگر، پاتریک شوماخر از سال ۲۰۱۶ مدیریت اصلی دفتر زاها حدید را بر عهده دارد و پروژه‌هایی همچون موزه علمی–تخیلی چنگدو، مرکز هنرهای مدنی ژوهای جینوان و ساختمان ماساریکا در پراگ با هدایت او ساخته شده‌اند. شوماخر بیش از هر چیز با نظریه پارامتریسیزم شناخته می‌شود؛ رویکردی در طراحی محاسباتی که بر خلق فرم‌های سیال، پیچیده و انطباق‌پذیر تمرکز دارد. دیدگاه‌های تند و گاه جنجالی او درباره «سبک جهانی نو» یا نقد بر بینال‌ها و فضای آکادمیک معماری، وی را به یکی از چهره‌های بحث‌برانگیز معاصر بدل کرده است. با این حال، تأکید او بر انسجام نظام‌مند و ظرفیت نوآوری در معماری جایگاه ویژه‌ای برایش ایجاد کرده است.
از برندگان پیشین این جایزه می‌توان بیارکه اینگلس، سانتیاگو کالاتراوا، مانوئل گوتران و دفتر معماران کرکرفت را نام برد. سعاد العامري به‌عنوان بیست‌ودومین برنده و شوماخر به‌عنوان بیست‌وسومین برنده این جایزه معرفی شدند. به گفته رئیس شیکاگو آتنئوم، کار العامري «معماری به‌مثابه مقاومت فرهنگی» است و او را باید قهرمانی واقعی دانست. درباره شوماخر نیز تأکید شده که او یکی از مهم‌ترین جایگاه‌های معماری جهان را به دست گرفته و توانسته نظریه‌هایش را در عمل به اجرا بگذارد.
