دیوار انسانی و چالش‌های رویکرد مدیریتی در دوسالانه سئول
1404/7/13
دو هنرمند خلاق، مایا وست و الیوت وودز، که برای مشارکت در «دیوار انسانی» دوسالانه معماری و شهرسازی سئول انتخاب شده بودند، به‌شدت نسبت به این پروژه و رویکرد مدیر آن انتقاد دارند. هر دوی آن‌ها ابتدا در چارچوب برنامه «جامعه‌های خلاق» این رویداد شرکت کردند و پیشنهاداتی ارائه دادند که هدفشان گنجاندن آثارشان در یک «نصب قهرمانانه» با الهام از چهل‌تکه های سنتی بوجاگی (جوگاکبو) بود. با این حال، هیچ‌کدام از آن‌ها اطلاع نداشتند که اثر نهایی به شکل یک دیوار اجرا خواهد شد و معتقدند که اگر از ابتدا می‌دانستند، هرگز در این فراخوان شرکت نمی‌کردند. وست این اقدام را بی‌ارتباط با زمینه فرهنگی و شهری سئول و کره توصیف کرد.
وودز نیز بر این باور است که انتخاب دیوار به دلیل پیشینه تاریخی محل نصب، نامناسب است. سونگ‌هیون گرین پلازا به مدت بیش از یک قرن برای عموم غیرقابل دسترسی بود و تحت کنترل ژاپن و سپس آمریکا قرار داشت تا اینکه در سال ۲۰۲۲ بازگشایی شد. ساخت دیوار عظیم در این مکان، که به‌نوعی یک تقسیم شمال-جنوب در قلب معنوی سئول ایجاد می‌کند، از نظر او، فضایی نامناسب برای این نوع پروژه.
مایا وست، پروژه اصلی تیمش را مبتنی بر جامعه و دارای مؤلفه‌ای مشارکتی و ماژولار معرفی کرد، اما در نهایت متوجه شد که دوسالانه تنها از آن‌ها انتظار داشت یک تصویر دوبعدی برای نصب بر روی دیوار تهیه کنند. وودز نیز توضیح داد که تیمش ابتدا قصد داشت پیشنهاد خود را اصلاح کند، اما در نهایت کنار کشید، زیرا اهدافشان با معیارهای ارائه‌شده توسط تیم هترویک قابل تطبیق نبود. او تأکید کرد که هیچ پشیمانی از کناره‌گیری ندارد و یادآوری کرد که پیشنهاد اصلی آن‌ها شامل همکاری با یک مرکز فرهنگی محلی برای تقویت هویت محلی در برابر بازآفرینی سریع شهری بود.
علاوه بر این، هر دو هنرمند نسبت به رویکرد هترویک به‌عنوان مدیر کل این رویداد انتقاد دارند. وودز معتقد است که دوسالانه به شکلی طراحی شده است که دیدگاه شخصی هترویک را محور اصلی قرار می‌دهد و هیچ فضایی برای ابراز نظرات متنوع، مناظره یا روش‌های خلاقانه باز باقی نمی‌گذارد. او این رویکرد را شبیه یک موضع ضددموکراتیک پوپولیستی دانست، زیرا در آن نقش کارشناسان و نهادهای حرفه‌ای تحقیر می‌شود و تنها دیدگاه یک فرد مورد توجه قرار می‌گیرد.
این دو هنرمند نقدهای جدی نسبت به محتوای اثر، انتخاب محل، و رویکرد مدیریتی دوسالانه مطرح کرده‌اند و معتقدند که پروژه «دیوار انسانی» بیشتر ابزاری برای نمایش دیدگاه شخصی هترویک است تا بستری برای گفت‌وگو و مشارکت واقعی در محیط شهری و فرهنگی سئول.
وودز نیز بر این باور است که انتخاب دیوار به دلیل پیشینه تاریخی محل نصب، نامناسب است. سونگ‌هیون گرین پلازا به مدت بیش از یک قرن برای عموم غیرقابل دسترسی بود و تحت کنترل ژاپن و سپس آمریکا قرار داشت تا اینکه در سال ۲۰۲۲ بازگشایی شد. ساخت دیوار عظیم در این مکان، که به‌نوعی یک تقسیم شمال-جنوب در قلب معنوی سئول ایجاد می‌کند، از نظر او، فضایی نامناسب برای این نوع پروژه.
مایا وست، پروژه اصلی تیمش را مبتنی بر جامعه و دارای مؤلفه‌ای مشارکتی و ماژولار معرفی کرد، اما در نهایت متوجه شد که دوسالانه تنها از آن‌ها انتظار داشت یک تصویر دوبعدی برای نصب بر روی دیوار تهیه کنند. وودز نیز توضیح داد که تیمش ابتدا قصد داشت پیشنهاد خود را اصلاح کند، اما در نهایت کنار کشید، زیرا اهدافشان با معیارهای ارائه‌شده توسط تیم هترویک قابل تطبیق نبود. او تأکید کرد که هیچ پشیمانی از کناره‌گیری ندارد و یادآوری کرد که پیشنهاد اصلی آن‌ها شامل همکاری با یک مرکز فرهنگی محلی برای تقویت هویت محلی در برابر بازآفرینی سریع شهری بود.
علاوه بر این، هر دو هنرمند نسبت به رویکرد هترویک به‌عنوان مدیر کل این رویداد انتقاد دارند. وودز معتقد است که دوسالانه به شکلی طراحی شده است که دیدگاه شخصی هترویک را محور اصلی قرار می‌دهد و هیچ فضایی برای ابراز نظرات متنوع، مناظره یا روش‌های خلاقانه باز باقی نمی‌گذارد. او این رویکرد را شبیه یک موضع ضددموکراتیک پوپولیستی دانست، زیرا در آن نقش کارشناسان و نهادهای حرفه‌ای تحقیر می‌شود و تنها دیدگاه یک فرد مورد توجه قرار می‌گیرد.
این دو هنرمند نقدهای جدی نسبت به محتوای اثر، انتخاب محل، و رویکرد مدیریتی دوسالانه مطرح کرده‌اند و معتقدند که پروژه «دیوار انسانی» بیشتر ابزاری برای نمایش دیدگاه شخصی هترویک است تا بستری برای گفت‌وگو و مشارکت واقعی در محیط شهری و فرهنگی سئول.
.jpg)
