سالن تئاتر مدرن «اِنکـور» در حاشیه جاده تاریخی ابریشم
1404/7/29
«تئاتر اِنکور» در حاشیه‌ی بیابان گوبی و نزدیک شهر دون هوانگ واقع شده است؛ شهری که همواره به‌خاطر نقش خود به‌عنوان نقطه‌ی تقاطع فرهنگی در جاده‌ی تاریخی ابریشم شناخته می‌شود. این ساختمان با مساحتی حدود بیست هزار متر مربع، به‌عنوان فضایی اختصاصی برای اجراهای تئاتر طراحی شده و در عین حال یادمانی معاصر برای تاریخ منطقه به شمار می‌آید.
دفتر معماری «BIAD-ZXD» با توجه به ویژگی‌های منحصر به‌فرد سایت، ساختاری را شکل داده است که از زمین سر برمی‌آورد، در ورودی به تدریج بالا می‌رود و سپس دوباره در زمین فرو می‌رود تا با محدودیت‌های ارتفاعی منطقه غارهای تاریخی موگائو هماهنگ شود. نمای خارجی ساختمان با موزاییک‌های شیشه‌ای در طیف‌های مختلف آبی پوشیده شده که هم آب و هم رنگدانه‌های معدنی موگائو را تداعی می‌کند و استعاره‌ای قدرتمند از استمرار فرهنگی خلق می‌کند.
این تئاتر خود را به‌عنوان فرمی زنده و آبی در دل بیابان خشک گوبی معرفی می‌کند که معماران آن را به قطره‌ای آب در بیابان تشبیه کرده‌اند. این نمادگرایی در دون هوانگ اهمیت ویژه‌ای دارد؛ جایی که منابع طبیعی همواره کم بوده اما فرهنگ به شکوفایی رسیده است. طراحی ساختمان این امکان را فراهم می‌کند که تئاتر به‌عنوان چراغی از سرزندگی و بیان هنری ظاهر شود و نقش دون هوانگ در تداوم تبادلات فرهنگی در طول قرن‌ها را برجسته سازد.
در پاسخ به محدودیت‌های محیطی، ساختمان شکلی مقطعی و پویا به خود می‌گیرد. ورودی شمالی به‌طور تدریجی از زمین بالا می‌آید و بازدیدکنندگان را به مسیری زیگزاگی هدایت می‌کند که آن‌ها را به درون فضای داخلی تئاتر می‌برد. این مسیر با دقت برنامه‌ریزی شده تا حس فاصله گرفتن از دنیای بیرون را برای مخاطبان ایجاد کند و آن‌ها را برای غوطه‌وری در تجربه‌ی نمایشی آماده سازد. تعادل دقیق میان کنترل ارتفاع و حجم فضایی به تئاتر این امکان را می‌دهد که هم با محدودیت‌های قانونی مطابقت داشته باشد و هم هویتی معماری متمایز به نمایش بگذارد.
استفاده از موزاییک‌های شیشه‌ای با طیف‌های آبی و سبز، به رنگدانه‌هایی اشاره دارد که به‌صورت تاریخی در فِرِسک‌های غارهای موگائو به‌کار رفته‌اند، در حالی که صفحه‌های سقفی همپوشان جزئیات سازه‌ای را می‌پوشانند و سطحی یکپارچه و بازتاب‌دهنده ایجاد می‌کنند. نور و سایه در طول روز ساختمان را زنده می‌کنند و اغلب اثراتی شبیه سراب خلق می‌کنند که مرز بین فرم ساخته‌شده و افق بیابان را محو می‌سازد. این یکپارچگی پدیده‌های بصری، گفت‌وگوی تئاتر با محیط پیرامونش را تقویت می‌کند.
دفتر معماری «BIAD-ZXD» با توجه به ویژگی‌های منحصر به‌فرد سایت، ساختاری را شکل داده است که از زمین سر برمی‌آورد، در ورودی به تدریج بالا می‌رود و سپس دوباره در زمین فرو می‌رود تا با محدودیت‌های ارتفاعی منطقه غارهای تاریخی موگائو هماهنگ شود. نمای خارجی ساختمان با موزاییک‌های شیشه‌ای در طیف‌های مختلف آبی پوشیده شده که هم آب و هم رنگدانه‌های معدنی موگائو را تداعی می‌کند و استعاره‌ای قدرتمند از استمرار فرهنگی خلق می‌کند.
این تئاتر خود را به‌عنوان فرمی زنده و آبی در دل بیابان خشک گوبی معرفی می‌کند که معماران آن را به قطره‌ای آب در بیابان تشبیه کرده‌اند. این نمادگرایی در دون هوانگ اهمیت ویژه‌ای دارد؛ جایی که منابع طبیعی همواره کم بوده اما فرهنگ به شکوفایی رسیده است. طراحی ساختمان این امکان را فراهم می‌کند که تئاتر به‌عنوان چراغی از سرزندگی و بیان هنری ظاهر شود و نقش دون هوانگ در تداوم تبادلات فرهنگی در طول قرن‌ها را برجسته سازد.
در پاسخ به محدودیت‌های محیطی، ساختمان شکلی مقطعی و پویا به خود می‌گیرد. ورودی شمالی به‌طور تدریجی از زمین بالا می‌آید و بازدیدکنندگان را به مسیری زیگزاگی هدایت می‌کند که آن‌ها را به درون فضای داخلی تئاتر می‌برد. این مسیر با دقت برنامه‌ریزی شده تا حس فاصله گرفتن از دنیای بیرون را برای مخاطبان ایجاد کند و آن‌ها را برای غوطه‌وری در تجربه‌ی نمایشی آماده سازد. تعادل دقیق میان کنترل ارتفاع و حجم فضایی به تئاتر این امکان را می‌دهد که هم با محدودیت‌های قانونی مطابقت داشته باشد و هم هویتی معماری متمایز به نمایش بگذارد.
استفاده از موزاییک‌های شیشه‌ای با طیف‌های آبی و سبز، به رنگدانه‌هایی اشاره دارد که به‌صورت تاریخی در فِرِسک‌های غارهای موگائو به‌کار رفته‌اند، در حالی که صفحه‌های سقفی همپوشان جزئیات سازه‌ای را می‌پوشانند و سطحی یکپارچه و بازتاب‌دهنده ایجاد می‌کنند. نور و سایه در طول روز ساختمان را زنده می‌کنند و اغلب اثراتی شبیه سراب خلق می‌کنند که مرز بین فرم ساخته‌شده و افق بیابان را محو می‌سازد. این یکپارچگی پدیده‌های بصری، گفت‌وگوی تئاتر با محیط پیرامونش را تقویت می‌کند.
100517121027PM.jpg)
