نوآوری سازه‌ای و همزیستی پایدار در طراحی «خانه‌ی پل» در هند
1404/8/13
در مناطق جنگلی و مرطوب کارجات در هند، جایی که طبیعت با تمام قوا حضور خود را اعلام می‌کند، یک دره‌ی طبیعی عمیق، چالشی بزرگ پیش روی معماران قرار داده بود. یک جویبار، با گذشت زمان، شکافی به عمق هفت متر و عرض ۳۰ متر در دل زمین ایجاد کرده و یک قطعه زمین را به دو نیمه‌ی مجزا تقسیم بود. اتصال این دو قطعه، بدون آسیب رساندن به بستر طبیعی دره و با در نظر گرفتن مسیر سیلاب، تقریباً غیرممکن به نظر می‌رسید.
وینو دانیل، موسس دفتر معماری «والمِیکرز»، این محدودیت را نقطه‌ی آغاز یک نوآوری شگفت‌انگیز در نظر گرفت. راه‌حل آن‌ها، ساختن خانه‌ای بود که بصورت یک پل قابل سکونت، بر فراز این شکاف طبیعی معلق مانده است.
این پروژه، بیش از هر چیز، یک پیروزی در مهندسی سازه است. چالش اصلی، عبور از دهانه‌ی ۳۰ متری دره بدون هیچ ستون یا پایه‌ی میانی بود. تیم طراحی برای رسیدن به این هدف، از فرم‌های هندسی پیشرفته‌ای بهره برد. کل سازه بر اساس چهار سطح «سهمی‌وار هذلولوی» طراحی شده است؛ فرم‌هایی پویا که به دلیل انحنای دوگانه‌ی خود، استحکام فوق‌العاده‌ای دارند. در نهایت، کل این سازه، تنها بر چهار پایه در طرفین دره تکیه داده تا کمترین مداخله و آسیب به توپوگرافی و اکوسیستم حساس دره وارد شود.
برای مقاومت در برابر نیروهای کششی در یک پل معلق، از حداقلِ لوله‌های فولادی و کابل‌های کششی استفاده شده است. اما برای تأمین مقاومت فشاری، معماران به سراغ یکی از قدیمی‌ترین مصالح بومی، یعنی ترکیب «گل و کاه» رفتند. این ترکیب هوشمندانه، سازه‌ای را پدید آورده که همزمان سبک، انعطاف‌پذیر و به طرز شگفت‌انگیزی مستحکم است و در عین حال، کمترین ردپای کربنی را از خود به‌جا می‌گذارد.
در میان پوشش گیاهی انبوه، خانه‌ی پل همچون موجودی زنده یا امتدادی طبیعی از خودِ جنگل به نظر می‌رسد. این حس، مدیون پوسته‌ی خارجی بناست. سطح بنا با لایه‌های هم‌پوشان کاه‌گل پوشانده شده که یادآور فلس‌های محافظ «پانگولین» است.
این پوسته، تنها یک انتخاب زیبایی‌شناسانه نیست، بلکه یک راه‌حل فنی چندمنظوره است. اولاً، به عنوان یک عایق حرارتی کارآمد عمل کرده و در اقلیم گرم و مرطوب کارجات، فضای داخلی را به طور طبیعی خنک نگه می‌دارد. ثانیاً، یک لایه گچ و گل نهایی، سازه را در برابر نفوذ حشرات مقاوم می‌کند و همزمان، به مقاومت فشاری کل پوسته می‌افزاید. این راه‌حل به سازه اجازه داد تا بدون نیاز به ستون‌های عمودی، پایداری خود را حفظ کند.
وینو دانیل، موسس دفتر معماری «والمِیکرز»، این محدودیت را نقطه‌ی آغاز یک نوآوری شگفت‌انگیز در نظر گرفت. راه‌حل آن‌ها، ساختن خانه‌ای بود که بصورت یک پل قابل سکونت، بر فراز این شکاف طبیعی معلق مانده است.
این پروژه، بیش از هر چیز، یک پیروزی در مهندسی سازه است. چالش اصلی، عبور از دهانه‌ی ۳۰ متری دره بدون هیچ ستون یا پایه‌ی میانی بود. تیم طراحی برای رسیدن به این هدف، از فرم‌های هندسی پیشرفته‌ای بهره برد. کل سازه بر اساس چهار سطح «سهمی‌وار هذلولوی» طراحی شده است؛ فرم‌هایی پویا که به دلیل انحنای دوگانه‌ی خود، استحکام فوق‌العاده‌ای دارند. در نهایت، کل این سازه، تنها بر چهار پایه در طرفین دره تکیه داده تا کمترین مداخله و آسیب به توپوگرافی و اکوسیستم حساس دره وارد شود.
برای مقاومت در برابر نیروهای کششی در یک پل معلق، از حداقلِ لوله‌های فولادی و کابل‌های کششی استفاده شده است. اما برای تأمین مقاومت فشاری، معماران به سراغ یکی از قدیمی‌ترین مصالح بومی، یعنی ترکیب «گل و کاه» رفتند. این ترکیب هوشمندانه، سازه‌ای را پدید آورده که همزمان سبک، انعطاف‌پذیر و به طرز شگفت‌انگیزی مستحکم است و در عین حال، کمترین ردپای کربنی را از خود به‌جا می‌گذارد.
در میان پوشش گیاهی انبوه، خانه‌ی پل همچون موجودی زنده یا امتدادی طبیعی از خودِ جنگل به نظر می‌رسد. این حس، مدیون پوسته‌ی خارجی بناست. سطح بنا با لایه‌های هم‌پوشان کاه‌گل پوشانده شده که یادآور فلس‌های محافظ «پانگولین» است.
این پوسته، تنها یک انتخاب زیبایی‌شناسانه نیست، بلکه یک راه‌حل فنی چندمنظوره است. اولاً، به عنوان یک عایق حرارتی کارآمد عمل کرده و در اقلیم گرم و مرطوب کارجات، فضای داخلی را به طور طبیعی خنک نگه می‌دارد. ثانیاً، یک لایه گچ و گل نهایی، سازه را در برابر نفوذ حشرات مقاوم می‌کند و همزمان، به مقاومت فشاری کل پوسته می‌افزاید. این راه‌حل به سازه اجازه داد تا بدون نیاز به ستون‌های عمودی، پایداری خود را حفظ کند.
.jpg)
