ساختمان مسکونی سروش جنگل
معمار: مجید زمانی، محدثه یونسی (گروه معماری مان)
محل اجرا: گرگان، جاده ناهارخوران 
کارفرما: بهرام باذری، رامین علیمی
نظارت: مجید زمانی، محدثه یونسی
اجرا: رامین علیمی 
سازه: رامین علیمی 
گروه همکاران: جواد هداوندی، حمید طوری کرمی، نسترن نامور، حامد کرمی، سارا محمدی
عکس: حمید طوری کرمی
کاربری: مسکونی 
زیربنا: 1450 مترمربع  
مساحت: 420 مترمربع  
سال شروع وخاتمه: 1395 – 1398

ساختمان مسکونی سروش جنگل، یک پلاک 420 متری، واقع در بلوک شهریِ همجوار با جنگل النگدره‌ی گرگان است.این بلوک شهری از سه سمت با جنگل مرز مشترک داشته و خود، مرز بین جنگل و فضای شهری گرگان را شکل می‌دهد. در گام نخستِ طراحی، پتانسیل محور سبز شرقی- غربیِ موجود در پروژه -که در امتداد خیابان، منطبق بر ضلع جنوبیِ سایت، کشیده شده است- به عنوان مزیتی مضاعف بر محورِ سبز شمالی- جنوبیِ مشرف به جنگل، در رویکرد طراحی پروژه دخیل شد تا بتوانیم امکان بهره‌وریِ حداکثری از محورهای سبزِ منتهی به جنگل را فراهم آوریم.
در ساحتی دیگر، نما، نه به‌عنوان پوسته‌ی دو بعدی و صرفا تزیینی؛ که با رویکردی عملکردگرایانه، رابط فضای بیرون و درون ساختمان می‌باشد. این فضای بینابینی، مرز درون و بیرون پروژه را، چه از بیرون به درون و چه از درون به بیرون، کمرنگ می‌کند. خانه ای که این امکان را به ساکنین خود -که فرهنگ استفاده و داشتنِ حیاط در خانه های ویلایی، جزوی از ملزومات زندگیشان بوده- می‌دهد که ورای مرزهای متعارفِ خانه‌ها، امکان وارد شدنِ فضاهای بیرونی یا به تعبیری بینابینی، به داخل آپارتمان های خود را داشته باشند.
باز شدن لایه‌ی اولیه‌ی ساختمان و نفوذ و پیشروی آن به سمت خیابان و از سوی دیگر، حرکت به داخل فضاهای مسکونی، همچون صفحات و نوارهای کشویی، در کنار و ترکیب با‌‌هم و به صورت کنسول هایی روی یکدیگر، فضای بینابینی را ایجاد میکند. فضایی که نقش افزایش بعد نورگیری، دید و منظر و ایجاد تنوع در زوایا و کادرهای مختلفِ دید به بیرون را ایفا میکند. این لایه‌ی بینابینی، حاصل لغزش و حرکت فضاها در محور شمالی-جنوبی است و در لایه‌ی مرزیِ بین درون و بیرون، بیرون‌زدگی ها و فرورفتگی هایی تولید می‌نماید که برای ساکنین، امکان بهره‌برداری از فضاهایی نیمه خصوصی را فراهم میکند.
حرکت لایه‌ی بینابینی در محور شمالی- جنوبی، عاملی است برای ایجاد یک محور بصریِ جدید در ساختمان. به این معنا که کاربر، علاوه بر دید به جنگل های جنوب سایت، به شرق و غرب سایت-که منتهی به جنگل های این دو جهت هستند- اشراف کامل دارد. امکان دید به جنگلهای شرق و غرب سایت -که صرفا پتانسیل استفاده از آن موجود بوده و هیچگاه بالفعل نگشته بود- تالی لغزش لایه‌ها به سمت محور خیابان است و همزمان، امکان دیده شدن در امتداد محور خیابان را، توسط عابرین، مهیا میسازد.
چرخش فضاها در بدو ورود به خانه، در راستای ایجاد سلسه مراتب حوزه‌ی نفوذ وتفکیک حریم فضاهای خصوصی و عمومی شکل گرفته است. اتاق‌های خواب در جبهه‌ای از این چرخش قرارگرفته است که منجر به کمترین تبادل بصری با قسمت های عمومی خانه گردد. این چرخش، علاوه بر ایجاد حریم، این امکان را به فضاها در لایه‌های عقبتر می دهد که بتوانند حداکثر میزان نور و دید را از لایه‌های بینابینی نفوذ کرده به داخل ساختمان، دریافت نمایند. همچنین این چرخش، باعث افزایش عمق میدان دید و ترکیب فضاها در کنار هم و به مرکزیت آشپزخانه در کنار فضای نشیمن و پذیرایی می‌باشد. درهم تنیدگی فضاها کمترین میزان از دیوار تقسیم کننده را در لایه‌ی نیمه خصوصی خانه ایجاد کرده‌است تا ساکنین بتوانند در دورترین نقطه‌ی خانه نیز از امکانِ دید به جنگل های مشرف به ساختمان، استفاده کنند.