استودیو آدمون | اسی برگر
اسی برگر
محل اجراء: تهران، سهروردی شمالی
کارفرما: اسماعیل حیدری
شرکت طراح: استودیو آدمون
طراحان: شبیر موسوی، امیر رضا فاضل، مهدی کلاهی
همکاران طراحی: فرشاد حبیبی، مسعود الماسی، ابوالفضل خمسیه
گرافیک: کیمیا فرهناک، نیوشا قاسم
اجرا: استودیو آدمون
مدیر اجرا: بابک مشرفی
عکس: پرهام تقی اف، مهدی کلاهی
نقاشی دیواري: داوود خلیلی
مساحت: 110 متر مربع
اسی برگر یک رستوران دنج و صمیمی در خیابان سهروردی تهران، و نزدیک به فضای اجتماع مردم در میدان پالیزی است. قبل از این که استودیو آدمون برای طراحی این پروژه انتخاب شود، از این مکان به عنوان یک شعبه از رستوران های زنجیره ای بزرگ استفاده می‌شد و درتضاد با همسایگی با یک فضای شهری شلوغ، نمی‌توانست مشتریان کافی را جذب کند. این بررسی پرسشی مهم برای ما ایجاد کرد که اتفاقی که در آب‌میوه فروشی‌ها و رستوران‌های کوچک اطراف میدان پالیزی می‌افتد که مردم را حتی وقتی این مکان‌ها امکانات قابل ملاحظه‌ای (حتی فضای کافی برای نشستن) ارائه نمی‌کنند راضی و خشنود نگه می‌دارند و از مناطق مختلف تهران جذب می‌کند چیست.
این‌گونه به نظر می‌رسد که کمبود امکانات برای مشتریان این مکان‌ها اهمیتی ندارد، و در نتیجه باید چیز مهمتری در این میدان وجود داشته باشد که این مساله برای تیم طراحی بسیار جالب توجه بود. احتمالا مردم می‌توانند نیازهای دیگر خود مانند نیاز به آزادی، انتخاب، و روابط اجتماعی را در این میدان مرتفع کنند. آن‌ها دوست دارند از بایدها و نبایدها آزاد باشند و با دیگر انسان‌ها لذت و هیجان یک فعالیت اجتماعی را به اشتراک گذارند.
ملاحظه‌ی این نکته که این محله بدون فرهنگش برای مردم لذت‌بخش نیست حقیقت برجسته ای به شمار می‌رود. بنابراین، طراحی بر اساس شهر و همسایگی به عنوان بستر حضور مردم و خردفرهنگ‌ها بنا شد، و گروه تصمیم گرفت تا یک فضای به‌هم‌پیوسته را با الهام از شهر، فرهنگ، عملکرد و رویدادهای اجتماعی خلق کند. بهترین راه حل برای نایل شدن به این هدف، رفتن به ورای الگوهای معمول طراحی رستوران‌ها و ساخت یک فضای یک‌پارچه به استفاده از سطوحی که خردعملکرد‌های گوناگون را به وجود می‌آورند بود.
این سطوح می‌تواند به میز، از میز به صندلی، از صندلی به پله، و از پله به سکو تبدیل شوند، و به صورت مشابه با تبدیل این صفحه‌ها به یک‌دیگر، یک تجربه ی فضایی از فرهنگ محله تولید شد.
الگوی طراحی براساس هندسه ی سازه‌های شهری بود. تقاطع‌های خطوط ساختمان‌های پیرامون با خطوط خیابان‌ها مرزهای سکوهایی که از کف بلند شده‌اند را تعریف کرد و پله به پله، افق های مختلفی را در یک فضای شهری تولید کرد، که گاهی یک کنج دنج و خصوصی برای ملاقات‌های خصوصی و گاهی یک سکوی بلند برای اجراهای موسیقی یه تئاترهای دانشجویی، و جایی دیگر فضایی باز برای گردهمایی، انتظار، تصمیم‌گیری و انتخاب شدند.
نورپردازی یک‌پارچه، میز و صندلی‌های کم‌هزینه ساخته شده از قرقره‌های چوبی کابل، برای به وجود آوردن یک فضای آزاد با قابلیت شخصی سازی به سکوها اضافه شد، که به استفاده‌کنندگان فرصت انتخاب فضایی که با روحیه‌شان مطابق باشد می‌دهد. آن‌های می‌توانند سکوهای صندلی‌مانند را انتخاب کنند و برای شروع یک گفتگو در یک فضای اجتماعی کنار دیگران بنشینند، یا یک محدوده‌ی خصوصی داخل محیط شهری رستوران را برای یک تجربه‌ی آرام و امن خصوصی داشته باشند.
استفاده از گیاهان سبز به تقویت هرآنچه از فضا انتظار می‌رفت با تعریف مرزهایی که به یک فضای خواناتر تبدیل می‌شود و ساخت دیوارهایی که به عنوان پشتی نشیمن باشد کمک کرده و حس امنیت به فضا اضافه می‌کند. علاوه بر این، گیاهان با محدود کردن دید حریم خصوصی را تقویت می‌کنند و یک باغچه‌ی زنده و فعال یک‌پارچه با سکوها درست کرده اند.
در نهایت، برای اتصال این باغچه به شهر، درهای آن باز شده و کف رستوران و سکوها با متریالی مانند جنس پیاده‌رو پوشیده شده است که مرز بین داخل و بیرون را محو کرده و رستورانی که یک فضای شهری در بستر منطقه است را درست کرده است.
محل اجراء: تهران، سهروردی شمالی
کارفرما: اسماعیل حیدری
شرکت طراح: استودیو آدمون
طراحان: شبیر موسوی، امیر رضا فاضل، مهدی کلاهی
همکاران طراحی: فرشاد حبیبی، مسعود الماسی، ابوالفضل خمسیه
گرافیک: کیمیا فرهناک، نیوشا قاسم
اجرا: استودیو آدمون
مدیر اجرا: بابک مشرفی
عکس: پرهام تقی اف، مهدی کلاهی
نقاشی دیواري: داوود خلیلی
مساحت: 110 متر مربع
اسی برگر یک رستوران دنج و صمیمی در خیابان سهروردی تهران، و نزدیک به فضای اجتماع مردم در میدان پالیزی است. قبل از این که استودیو آدمون برای طراحی این پروژه انتخاب شود، از این مکان به عنوان یک شعبه از رستوران های زنجیره ای بزرگ استفاده می‌شد و درتضاد با همسایگی با یک فضای شهری شلوغ، نمی‌توانست مشتریان کافی را جذب کند. این بررسی پرسشی مهم برای ما ایجاد کرد که اتفاقی که در آب‌میوه فروشی‌ها و رستوران‌های کوچک اطراف میدان پالیزی می‌افتد که مردم را حتی وقتی این مکان‌ها امکانات قابل ملاحظه‌ای (حتی فضای کافی برای نشستن) ارائه نمی‌کنند راضی و خشنود نگه می‌دارند و از مناطق مختلف تهران جذب می‌کند چیست.
این‌گونه به نظر می‌رسد که کمبود امکانات برای مشتریان این مکان‌ها اهمیتی ندارد، و در نتیجه باید چیز مهمتری در این میدان وجود داشته باشد که این مساله برای تیم طراحی بسیار جالب توجه بود. احتمالا مردم می‌توانند نیازهای دیگر خود مانند نیاز به آزادی، انتخاب، و روابط اجتماعی را در این میدان مرتفع کنند. آن‌ها دوست دارند از بایدها و نبایدها آزاد باشند و با دیگر انسان‌ها لذت و هیجان یک فعالیت اجتماعی را به اشتراک گذارند.
ملاحظه‌ی این نکته که این محله بدون فرهنگش برای مردم لذت‌بخش نیست حقیقت برجسته ای به شمار می‌رود. بنابراین، طراحی بر اساس شهر و همسایگی به عنوان بستر حضور مردم و خردفرهنگ‌ها بنا شد، و گروه تصمیم گرفت تا یک فضای به‌هم‌پیوسته را با الهام از شهر، فرهنگ، عملکرد و رویدادهای اجتماعی خلق کند. بهترین راه حل برای نایل شدن به این هدف، رفتن به ورای الگوهای معمول طراحی رستوران‌ها و ساخت یک فضای یک‌پارچه به استفاده از سطوحی که خردعملکرد‌های گوناگون را به وجود می‌آورند بود.
این سطوح می‌تواند به میز، از میز به صندلی، از صندلی به پله، و از پله به سکو تبدیل شوند، و به صورت مشابه با تبدیل این صفحه‌ها به یک‌دیگر، یک تجربه ی فضایی از فرهنگ محله تولید شد.
الگوی طراحی براساس هندسه ی سازه‌های شهری بود. تقاطع‌های خطوط ساختمان‌های پیرامون با خطوط خیابان‌ها مرزهای سکوهایی که از کف بلند شده‌اند را تعریف کرد و پله به پله، افق های مختلفی را در یک فضای شهری تولید کرد، که گاهی یک کنج دنج و خصوصی برای ملاقات‌های خصوصی و گاهی یک سکوی بلند برای اجراهای موسیقی یه تئاترهای دانشجویی، و جایی دیگر فضایی باز برای گردهمایی، انتظار، تصمیم‌گیری و انتخاب شدند.
نورپردازی یک‌پارچه، میز و صندلی‌های کم‌هزینه ساخته شده از قرقره‌های چوبی کابل، برای به وجود آوردن یک فضای آزاد با قابلیت شخصی سازی به سکوها اضافه شد، که به استفاده‌کنندگان فرصت انتخاب فضایی که با روحیه‌شان مطابق باشد می‌دهد. آن‌های می‌توانند سکوهای صندلی‌مانند را انتخاب کنند و برای شروع یک گفتگو در یک فضای اجتماعی کنار دیگران بنشینند، یا یک محدوده‌ی خصوصی داخل محیط شهری رستوران را برای یک تجربه‌ی آرام و امن خصوصی داشته باشند.
استفاده از گیاهان سبز به تقویت هرآنچه از فضا انتظار می‌رفت با تعریف مرزهایی که به یک فضای خواناتر تبدیل می‌شود و ساخت دیوارهایی که به عنوان پشتی نشیمن باشد کمک کرده و حس امنیت به فضا اضافه می‌کند. علاوه بر این، گیاهان با محدود کردن دید حریم خصوصی را تقویت می‌کنند و یک باغچه‌ی زنده و فعال یک‌پارچه با سکوها درست کرده اند.
در نهایت، برای اتصال این باغچه به شهر، درهای آن باز شده و کف رستوران و سکوها با متریالی مانند جنس پیاده‌رو پوشیده شده است که مرز بین داخل و بیرون را محو کرده و رستورانی که یک فضای شهری در بستر منطقه است را درست کرده است.
