پروژه «والدن ۷» اثر آرمان‌گرایانه ریکاردو بوفیل در بارسلونا
1404/5/21
در حومه غربی بارسلونا، ساختمانی پیچیده و متفاوت با طراحی خاص و خیال‌انگیز، به‌نام «والـدن ۷» خودنمایی می‌کند. این ساختمان که در سال ۱۹۷۵ توسط معمار معروف «ریکاردو بوفیل» و تیمش ساخته شد، نه فقط یه مجموعه مسکونی بلکه نمادی است از تفکر اجتماعی، روانی و آرمان‌گرایانه‌ی نسل معمارانی که می‌خواستند مفهوم زندگی در شهر را تغییر دهند.
این ساختمان در محل یک کارخانه سیمان متروکه ساخته شد. در ابتدا قرار بود سه ساختمان عظیم با کاربری ترکیبی (مسکونی، فرهنگی، فضای سبز) پیرامون این سایت ساخته شود، اما تنها یکی از آن‌ها تحقق یافت. همین یک بنا، با ۱۴ طبقه و ساختاری پیچیده از هندسه‌های تکرارشونده، که امروز نیز به‌عنوان یکی از نمونه‌های برجسته‌ی معماری پست‌مدرن شناخته می‌شود.
فرم کلی ساختمان از سلول‌هایی مکعبی شکل تشکیل شده که روی هم و کنار هم چیده شده‌اند. این سلول‌ها با الگویی مدولار طراحی شده‌اند و قابلیت ترکیب‌پذیری دارند. در حالت پایه، هر سلول فضایی حدود ۳۰ مترمربع را شامل می‌شود که برای زندگی یک نفر طراحی شده است. خانواده‌ها نیز می‌توانند با ادغام چند سلول به‌صورت افقی یا عمودی، واحدهای بزرگ‌تری ایجاد کنند.
ورودی هر واحد به‌گونه‌ای طراحی شده که حریم خصوصی حفظ شود؛ واحدها به‌صورت مستقیم روبه‌روی هم قرار ندارند، و فضاهای درونی با پرده یا تغییر سطح، از هم تفکیک می‌شوند. برخلاف تفکیک‌های خشک سنتی، در این پروژه مرز اتاق‌خواب، حمام، نشیمن یا غذاخوری شناور و انعطاف‌پذیر است. این آزادی فضایی، پاسخ مستقیمی به زندگی متنوع و سیال انسان معاصر است.
نمای بیرونی ساختمان، با رنگ قرمز آجری، گوشه‌های تند و انبوهی از برآمدگی‌ها و فرورفتگی‌ها، حس یک قلعه‌ی مدرن یا کندوی معماری را القا می‌کند. این ویژگی‌ها، ساختمان را به یک نشانه‌ی بصری شهری تبدیل کرده است.
«والـدن ۷» نماد تلاش برای ساختن فضایی انسان‌دوستانه‌تر در مقابل ساختمان‌های مدرن و خشک است. هرچند شاید جسورانه یا پرتناقض به نظر برسد، اما هنوز هم الهام‌بخش معمارانی است که می‌خواهند فرم و محتوا، زیبایی و زندگی را به هم وصل کنند. کسانی که در این ساختمان زندگی می‌کنند، نه تنها در یک خانه‌ی خاص زندگی می‌کنند بلکه هر روز در تجربه‌ای خاص و انسانی حضور دارند که کمی متفاوت، پیچیده و پرمعنا است.
این ساختمان در محل یک کارخانه سیمان متروکه ساخته شد. در ابتدا قرار بود سه ساختمان عظیم با کاربری ترکیبی (مسکونی، فرهنگی، فضای سبز) پیرامون این سایت ساخته شود، اما تنها یکی از آن‌ها تحقق یافت. همین یک بنا، با ۱۴ طبقه و ساختاری پیچیده از هندسه‌های تکرارشونده، که امروز نیز به‌عنوان یکی از نمونه‌های برجسته‌ی معماری پست‌مدرن شناخته می‌شود.
فرم کلی ساختمان از سلول‌هایی مکعبی شکل تشکیل شده که روی هم و کنار هم چیده شده‌اند. این سلول‌ها با الگویی مدولار طراحی شده‌اند و قابلیت ترکیب‌پذیری دارند. در حالت پایه، هر سلول فضایی حدود ۳۰ مترمربع را شامل می‌شود که برای زندگی یک نفر طراحی شده است. خانواده‌ها نیز می‌توانند با ادغام چند سلول به‌صورت افقی یا عمودی، واحدهای بزرگ‌تری ایجاد کنند.
ورودی هر واحد به‌گونه‌ای طراحی شده که حریم خصوصی حفظ شود؛ واحدها به‌صورت مستقیم روبه‌روی هم قرار ندارند، و فضاهای درونی با پرده یا تغییر سطح، از هم تفکیک می‌شوند. برخلاف تفکیک‌های خشک سنتی، در این پروژه مرز اتاق‌خواب، حمام، نشیمن یا غذاخوری شناور و انعطاف‌پذیر است. این آزادی فضایی، پاسخ مستقیمی به زندگی متنوع و سیال انسان معاصر است.
نمای بیرونی ساختمان، با رنگ قرمز آجری، گوشه‌های تند و انبوهی از برآمدگی‌ها و فرورفتگی‌ها، حس یک قلعه‌ی مدرن یا کندوی معماری را القا می‌کند. این ویژگی‌ها، ساختمان را به یک نشانه‌ی بصری شهری تبدیل کرده است.
«والـدن ۷» نماد تلاش برای ساختن فضایی انسان‌دوستانه‌تر در مقابل ساختمان‌های مدرن و خشک است. هرچند شاید جسورانه یا پرتناقض به نظر برسد، اما هنوز هم الهام‌بخش معمارانی است که می‌خواهند فرم و محتوا، زیبایی و زندگی را به هم وصل کنند. کسانی که در این ساختمان زندگی می‌کنند، نه تنها در یک خانه‌ی خاص زندگی می‌کنند بلکه هر روز در تجربه‌ای خاص و انسانی حضور دارند که کمی متفاوت، پیچیده و پرمعنا است.
