تجربه‌ی آیینی «هاجیمه یوشیدا» در دل طبیعت ژاپن
1404/6/6
دفتر معماری «هاجیمه یوشیدا» پروژه‌ای با نام «زیارتگاه تریسکل» را در توگا، روستایی کوهستانی در استان تویاما ژاپن، تکمیل کرده است. این سازه به‌عنوان یک پروژه‌ی هنر زمینی با رویکردی مراقبه‌ای طراحی شده و در یک فضای باز، که روزگاری بستر یک رودخانه بود، در دل جنگل قرار گرفته است.
ایده‌ی مرکزی اثر بر نماد «تریسکل» استوار است؛ الگویی که از سه بازوی مارپیچِ برخاسته از یک مرکز تشکیل می‌شود و در فرهنگ‌های مختلف به حرکت، چرخه‌ی حیات و وحدت در سه‌گانگی تعبیر شده است. چنین هندسه‌ای نه به‌صورت چیزی جدا، که همچون ادامه‌ی نیروهای طبیعی عمل می‌کند؛ گویی زمین خود را تا آستانه‌ی فضای قابل زیست «بالا» آورده است. تعریف نمادین تریسکل به‌عنوان «سه مارپیچ هم‌مرکز» یا «سه پای متحرک» در منابع نشانه‌شناختی نیز بر این خوانشِ مبتنی بر تداوم و حرکت صحه می‌گذارد.
از منظر تجربه‌ی فضایی، « زیارتگاه تریسکل» بیش از آن‌که مقصدی برای تماشا باشد، مکانی برای مکث و ادراک است. مسیر حرکتی کوتاه اما جهت‌دار، بازدیدکننده را از حاشیه‌ی درختان به فرورفتگی مرکزی هدایت می‌کند. قابِ آسمان نسبتی شاعرانه میان نور و خاک برقرار می‌سازد و در عین سادگیِ مصالح کیفیتی آیینی به فضا می‌دهد.
این پروژه، ترجمه‌ی فضاییِ یک نشانه‌ی کهن در مقیاس منظر است: سه‌گانگیِ در حال حرکت که در قالبِ خاکِ برخاسته تجسم یافته، آسمان را قاب می‌گیرد و مخاطب را به آگاهیِ بدنی و زیست‌محیطی فرامی‌خواند. مستندات رسمی پروژه این خوانش را تأیید می‌کنند و آن را در رده‌ی آثاری قرار می‌دهند که با کمترین ابزار، بیشترین تأثیر حسی و معنایی را رقم می‌زنند.
ایده‌ی مرکزی اثر بر نماد «تریسکل» استوار است؛ الگویی که از سه بازوی مارپیچِ برخاسته از یک مرکز تشکیل می‌شود و در فرهنگ‌های مختلف به حرکت، چرخه‌ی حیات و وحدت در سه‌گانگی تعبیر شده است. چنین هندسه‌ای نه به‌صورت چیزی جدا، که همچون ادامه‌ی نیروهای طبیعی عمل می‌کند؛ گویی زمین خود را تا آستانه‌ی فضای قابل زیست «بالا» آورده است. تعریف نمادین تریسکل به‌عنوان «سه مارپیچ هم‌مرکز» یا «سه پای متحرک» در منابع نشانه‌شناختی نیز بر این خوانشِ مبتنی بر تداوم و حرکت صحه می‌گذارد.
از منظر تجربه‌ی فضایی، « زیارتگاه تریسکل» بیش از آن‌که مقصدی برای تماشا باشد، مکانی برای مکث و ادراک است. مسیر حرکتی کوتاه اما جهت‌دار، بازدیدکننده را از حاشیه‌ی درختان به فرورفتگی مرکزی هدایت می‌کند. قابِ آسمان نسبتی شاعرانه میان نور و خاک برقرار می‌سازد و در عین سادگیِ مصالح کیفیتی آیینی به فضا می‌دهد.
این پروژه، ترجمه‌ی فضاییِ یک نشانه‌ی کهن در مقیاس منظر است: سه‌گانگیِ در حال حرکت که در قالبِ خاکِ برخاسته تجسم یافته، آسمان را قاب می‌گیرد و مخاطب را به آگاهیِ بدنی و زیست‌محیطی فرامی‌خواند. مستندات رسمی پروژه این خوانش را تأیید می‌کنند و آن را در رده‌ی آثاری قرار می‌دهند که با کمترین ابزار، بیشترین تأثیر حسی و معنایی را رقم می‌زنند.
