موزه «سانـر»، مرکزی پویا برای دانش و توسعه‌ی کشاورزی مدرن
1404/7/28
طراحی موزه «سانر» توسط «شیائوجون بو» و «یینگ‌فان ژانگ» از دفتر معماری آتلیه آلتر انجام شده است. این دفتر معماری چینی به خلق فضاهایی می‌پردازد که تعامل نزدیک میان طبیعت و ساختار انسانی را نشان می‌دهند. پروژه‌های آن‌ها شامل موزه‌ها، فضاهای فرهنگی و صنعتی است که با طراحی پایدار، فرم‌های ارگانیک و ادغام با محیط، تجربه‌ای منحصربه‌فرد برای کاربران خلق می‌کنند.
این موزه در محدوده‌ی کارخانه‌ی گروه سانر، پیشتاز صنعت مرغ کشور چین، در استان فوجیان واقع شده است. این گروه به‌دنبال ساخت موزه‌ای صنعتی بود، تا نه‌تنها دستاوردهای برجسته‌اش در حوزه‌های کشاورزی، علم و فناوری در چهار دهه‌ی گذشته را به نمایش بگذارد، بلکه به مرکزی پویا برای دانش و توسعه‌ی کشاورزی مدرن تبدیل شود.
مفهوم اصلی طراحی با ایده‌ی «بازآفرینی کوهستان» شکل گرفته است. طراحان، به‌جای قراردادن بنایی جدا در بستر طبیعی، تصمیم گرفتند خودِ معماری را بخشی از چشم‌انداز بسازند. سه فرم منحنی که از زمین برمی‌خیزند و با انحنایی نرم به‌سوی آسمان امتداد یافته‌اند، یادآور خط‌الراس کوه‌های وویی هستند. این سطوح سبز نه‌تنها به عنوان سقف، بلکه به عنوان فضای پیاده‌روی و تماشای چشم‌انداز عمل می‌کنند. در اینجا مرز میان معماری و زمین محو می‌شود.
در بخش سازه و نما، زبان طراحی به سمت بیانی صنعتی و درعین‌حال شاعرانه حرکت کرده است. دیوارها از صفحات بتنی چین‌خورده الهام گرفته از فولادهای صنعتی شکل یافته‌اند. این چین‌خوردگی‌ها عملکردی دوگانه دارند: از یک سو استحکام و پایداری سازه را تأمین می‌کنند و از سوی دیگر نور و منظره را با ریتمی کنترل‌شده به فضا وارد می‌سازند. در فضاهای عمومی همچون ورودی، ترکیب این صفحات با دیوارهای شیشه‌ای، شفافیتی چشم‌نواز ایجاد کرده که حس دعوت‌کنندگی فضا را دوچندان می‌کند.
این موزه در محدوده‌ی کارخانه‌ی گروه سانر، پیشتاز صنعت مرغ کشور چین، در استان فوجیان واقع شده است. این گروه به‌دنبال ساخت موزه‌ای صنعتی بود، تا نه‌تنها دستاوردهای برجسته‌اش در حوزه‌های کشاورزی، علم و فناوری در چهار دهه‌ی گذشته را به نمایش بگذارد، بلکه به مرکزی پویا برای دانش و توسعه‌ی کشاورزی مدرن تبدیل شود.
مفهوم اصلی طراحی با ایده‌ی «بازآفرینی کوهستان» شکل گرفته است. طراحان، به‌جای قراردادن بنایی جدا در بستر طبیعی، تصمیم گرفتند خودِ معماری را بخشی از چشم‌انداز بسازند. سه فرم منحنی که از زمین برمی‌خیزند و با انحنایی نرم به‌سوی آسمان امتداد یافته‌اند، یادآور خط‌الراس کوه‌های وویی هستند. این سطوح سبز نه‌تنها به عنوان سقف، بلکه به عنوان فضای پیاده‌روی و تماشای چشم‌انداز عمل می‌کنند. در اینجا مرز میان معماری و زمین محو می‌شود.
در بخش سازه و نما، زبان طراحی به سمت بیانی صنعتی و درعین‌حال شاعرانه حرکت کرده است. دیوارها از صفحات بتنی چین‌خورده الهام گرفته از فولادهای صنعتی شکل یافته‌اند. این چین‌خوردگی‌ها عملکردی دوگانه دارند: از یک سو استحکام و پایداری سازه را تأمین می‌کنند و از سوی دیگر نور و منظره را با ریتمی کنترل‌شده به فضا وارد می‌سازند. در فضاهای عمومی همچون ورودی، ترکیب این صفحات با دیوارهای شیشه‌ای، شفافیتی چشم‌نواز ایجاد کرده که حس دعوت‌کنندگی فضا را دوچندان می‌کند.
