موزه هنر شیائو فِنگ، مجموعهای از گالریهای شناور در دل طبیعت
1404/8/8
موزه هنر شیائو فِنگ، در دامنهی کوه داتسی در ناحیه شیهوی هانگژو، توسط دفتر معماری «ZAO / standardarchitecture» طراحی شده است. این موزه که برای یادبود نقاشان «شیائو فِنگ» و «سونگ رِن» ساخته شده، مانند یک حلقه معماری پیوسته گسترش مییابد. سازهای است درونگرا که حجم و فضاهای خالی آن از خطوط طبیعی تپههای اطراف الهام گرفتهاند.
ورودی موزه بهتدریج از دل یک جاده جنگلی پدیدار میشود. بازدیدکنندگان از زیر یک پل طرهای عبور میکنند که حیاطی آرام و ساکن را در مرکز بنا قاب میگیرد. این باغ داخلی، جهتگیری کلی موزه را مشخص میکند؛ سطح آب آن مانند آینهای، سطوح چندوجهی زیر حجمهای بتنی را منعکس میسازد. تجربه حرکت در این فضا با سایهسار کوهستان و خنکای برخاسته از فضاهای زیرین سازه، حس آرامش و پیوستگی با طبیعت را منتقل میکند.
در فضای داخلی، مسیری دایرهای طراحی شده که گالریها در طول این مسیر باز و بسته میشوند و ریتمی از انقباض و گشایش را در فضا ایجاد میکنند. راهروهای باریک به تالارهای بزرگتر منتهی میشوند و رمپهای شیبدار، اختلاف سطحهای مختلف کف را به یکدیگر متصل میکنند. این گذارها نرم و هدفمند طراحی شدهاند تا بازدیدکننده را در میان مسیری از نور، بافت و قابها به مناظر اطراف هدایت کنند.
هندسه چندضلعی بنا این امکان را فراهم کرده تا گالریها به سوی حیاط مرکزی پیشروی کنند. این بخشهای بیرونزده که حجمهایی تیز با شیشههای پانورامای بزرگ دارند، یک تعامل بصری میان فضای داخلی و خارجی ایجاد میکنند. از داخل ساختمان، جنگل مانند پسزمینهای معلق برای آثار هنری به نظر میرسد، و از حیاط، گالریها همچون اتاقهایی شناور دیده میشوند که در گفتوگویی فضایی با یکدیگر قرار دارند.
تمام بنا از بتن رنگآمیزیشده با رنگدانهی جوهر سیاه ساخته شده است؛ ترکیبی که به سطوح آن یک تونالیته آرام و شبیه به گرافیت میبخشد و در شرایط نوری مختلف، عمق و غنای بیشتری پیدا میکند. در حیاط مرکزی، استخرهای بازتابنده و سطوح آشکار بتنی یادآور باغهای سنتی چینی هستند که این بار در قالبی مدرن و مینیمال بازآفرینی شدهاند. انعکاس آب عمقی دوچندان به فضا میبخشد و محیط اطراف را در خود تکرار میکند، در حالی که صدای آرام جریان آب، از تیزی و زاویه حجمها میکاهد.
ورودی موزه بهتدریج از دل یک جاده جنگلی پدیدار میشود. بازدیدکنندگان از زیر یک پل طرهای عبور میکنند که حیاطی آرام و ساکن را در مرکز بنا قاب میگیرد. این باغ داخلی، جهتگیری کلی موزه را مشخص میکند؛ سطح آب آن مانند آینهای، سطوح چندوجهی زیر حجمهای بتنی را منعکس میسازد. تجربه حرکت در این فضا با سایهسار کوهستان و خنکای برخاسته از فضاهای زیرین سازه، حس آرامش و پیوستگی با طبیعت را منتقل میکند.
در فضای داخلی، مسیری دایرهای طراحی شده که گالریها در طول این مسیر باز و بسته میشوند و ریتمی از انقباض و گشایش را در فضا ایجاد میکنند. راهروهای باریک به تالارهای بزرگتر منتهی میشوند و رمپهای شیبدار، اختلاف سطحهای مختلف کف را به یکدیگر متصل میکنند. این گذارها نرم و هدفمند طراحی شدهاند تا بازدیدکننده را در میان مسیری از نور، بافت و قابها به مناظر اطراف هدایت کنند.
هندسه چندضلعی بنا این امکان را فراهم کرده تا گالریها به سوی حیاط مرکزی پیشروی کنند. این بخشهای بیرونزده که حجمهایی تیز با شیشههای پانورامای بزرگ دارند، یک تعامل بصری میان فضای داخلی و خارجی ایجاد میکنند. از داخل ساختمان، جنگل مانند پسزمینهای معلق برای آثار هنری به نظر میرسد، و از حیاط، گالریها همچون اتاقهایی شناور دیده میشوند که در گفتوگویی فضایی با یکدیگر قرار دارند.
تمام بنا از بتن رنگآمیزیشده با رنگدانهی جوهر سیاه ساخته شده است؛ ترکیبی که به سطوح آن یک تونالیته آرام و شبیه به گرافیت میبخشد و در شرایط نوری مختلف، عمق و غنای بیشتری پیدا میکند. در حیاط مرکزی، استخرهای بازتابنده و سطوح آشکار بتنی یادآور باغهای سنتی چینی هستند که این بار در قالبی مدرن و مینیمال بازآفرینی شدهاند. انعکاس آب عمقی دوچندان به فضا میبخشد و محیط اطراف را در خود تکرار میکند، در حالی که صدای آرام جریان آب، از تیزی و زاویه حجمها میکاهد.
100517120248PM.jpg)
