رونمایی از طرح اسنوهتا برای موزه «هنر خلیج کیانتانگ»
1404/8/17
دفتر معماری اسنوهتا برنده رقابت بین‌المللی برای طراحی «موزه هنر خلیج کیانتانگ» در هانگژو شد. این موزه ۱۸ هزار متری در نقطه تلاقی استراتژیک رودخانه و شهرِ در حال رشد هانگژو ساخته می‌شود تا هم نماد و هم دروازه ورودی این منطقه جدید باشد.
ایده اصلی طرح اسنوهتا، برداشتی از مفاهیم «زمان» و «جریان» است. ریتم جزر و مد و لایه‌های تاریخی رودخانه، الهام‌بخش الگوهای فضایی موزه بوده‌اند. معماران، تأثیر این پدیده‌های طبیعی را به شکل حجم‌هایی سیال و تراس‌های باز بر روی بام، عینیت بخشیده‌اند؛ نتیجه، ساختمانی است که هم ریشه در زمین دارد و هم حسی از پویایی و حرکت را منتقل می‌کند.
دو فرم موج‌مانند، کالبد اصلی موزه را شکل می‌دهند. این فرم‌ها در امتداد سایت اوج گرفته و فرود می‌آیند و تمام مسیرهای عمومی را به یک دروازه مرکزی متصل می‌کنند. از سطح زمین، مسیرهایی مواج به سمت بالا می‌روند و منظر را به درون معماری می‌کشانند. بازدیدکنندگان می‌توانند در پیاده‌روهای سایه‌دار قدم بزنند یا از شیب‌های ملایم بالا رفته و به تراس روی بام برسند؛ جایی که منظره‌ای پانوراما از دالان فرهنگی شهر تا پهنه وسیع رودخانه در برابرشان قرار می‌گیرد.
رویکرد منظر-محور اسنوهتا، موزه را به بخشی جدایی‌ناپذیر از بستر شهری تبدیل می‌کند. در نقاط کلیدی، مرز میان فضاهای داخلی و خارجی محو می‌شود و عناصری چون نور، صدا و نسیم، آزادانه در تجربه فضایی بازدیدکننده جریان می‌یابند. با هر چرخش در مسیر، زاویه دید جدیدی پدیدار می‌شود که دائماً موقعیت بازدیدکننده را میان هنر و طبیعت به او یادآوری می‌کند.
در قلب موزه، یک دروازه مرکزی طراحی شده که منظره‌ای مستقیم به رود کیانتانگ را قاب می‌گیرد. این دروازه، فراتر از یک ورودی ساده، یک پیوند فضایی میان شهر و کرانه آب و مکانی برای درنگ و تماشای منظره است. سقف و دیوارهای منحنی‌شکل آن، نور و صدا را به نرمی تنظیم می‌کنند تا گذار از فضای باز به محیط داخلی، دلپذیر باشد.
در داخل ساختمان، گالری‌ها در هسته مرکزی قرار گرفته‌اند و فضاهای اجتماعی و آموزشی آن‌ها را احاطه کرده‌اند. مسیرهای حرکتی باز و وسیع، بازدیدکنندگان را به توقف و تعاملات اجتماعی تشویق می‌کنند. سازماندهی فضایی موزه به گونه‌ای طراحی شده که حرکت در آن، درست مانند پژواکی از جریان‌های آبی، کاملاً شهودی و روان باشد.
ایده اصلی طرح اسنوهتا، برداشتی از مفاهیم «زمان» و «جریان» است. ریتم جزر و مد و لایه‌های تاریخی رودخانه، الهام‌بخش الگوهای فضایی موزه بوده‌اند. معماران، تأثیر این پدیده‌های طبیعی را به شکل حجم‌هایی سیال و تراس‌های باز بر روی بام، عینیت بخشیده‌اند؛ نتیجه، ساختمانی است که هم ریشه در زمین دارد و هم حسی از پویایی و حرکت را منتقل می‌کند.
دو فرم موج‌مانند، کالبد اصلی موزه را شکل می‌دهند. این فرم‌ها در امتداد سایت اوج گرفته و فرود می‌آیند و تمام مسیرهای عمومی را به یک دروازه مرکزی متصل می‌کنند. از سطح زمین، مسیرهایی مواج به سمت بالا می‌روند و منظر را به درون معماری می‌کشانند. بازدیدکنندگان می‌توانند در پیاده‌روهای سایه‌دار قدم بزنند یا از شیب‌های ملایم بالا رفته و به تراس روی بام برسند؛ جایی که منظره‌ای پانوراما از دالان فرهنگی شهر تا پهنه وسیع رودخانه در برابرشان قرار می‌گیرد.
رویکرد منظر-محور اسنوهتا، موزه را به بخشی جدایی‌ناپذیر از بستر شهری تبدیل می‌کند. در نقاط کلیدی، مرز میان فضاهای داخلی و خارجی محو می‌شود و عناصری چون نور، صدا و نسیم، آزادانه در تجربه فضایی بازدیدکننده جریان می‌یابند. با هر چرخش در مسیر، زاویه دید جدیدی پدیدار می‌شود که دائماً موقعیت بازدیدکننده را میان هنر و طبیعت به او یادآوری می‌کند.
در قلب موزه، یک دروازه مرکزی طراحی شده که منظره‌ای مستقیم به رود کیانتانگ را قاب می‌گیرد. این دروازه، فراتر از یک ورودی ساده، یک پیوند فضایی میان شهر و کرانه آب و مکانی برای درنگ و تماشای منظره است. سقف و دیوارهای منحنی‌شکل آن، نور و صدا را به نرمی تنظیم می‌کنند تا گذار از فضای باز به محیط داخلی، دلپذیر باشد.
در داخل ساختمان، گالری‌ها در هسته مرکزی قرار گرفته‌اند و فضاهای اجتماعی و آموزشی آن‌ها را احاطه کرده‌اند. مسیرهای حرکتی باز و وسیع، بازدیدکنندگان را به توقف و تعاملات اجتماعی تشویق می‌کنند. سازماندهی فضایی موزه به گونه‌ای طراحی شده که حرکت در آن، درست مانند پژواکی از جریان‌های آبی، کاملاً شهودی و روان باشد.
.jpg)
