روز جمعه سالن اجتماعات فرخی یزدی باغ‌موزه قصر میزبان جمعیتی بود که برای ادای دین به سهیل بسکی گردهم آمده بودند. این برنامه با حضور جمع کثیری از بزرگان معماری کشور و مخاطبان مجله معمار، از ۶ عصر آغاز شد و تا ساعت ۸ ادامه داشت. برنامه با صحبت‌های پسر بزرگ ایشان درباره مادر آغاز شد و با خوانش پیام‌هایی از جانب همکاران وی در مجله معمار از جمله کامران افشارنادری که به دلیل سفر در جلسه حضور نداشتند ادامه پیدا کرد. مرتضی فرشباف، مستندی از زندگی سهیلا بسکی ساخته که از گفتگو با دوستان و همکاران او تشکیل شده است. نمایش این فیلم بخش دیگری از برنامه بزرگداشت بود که با تصاویری از دوران جوانی وی آغاز و با خواندن متنی توسط پسر ارشد او پایان می‌پذیرفت. در ادامه نمایندگانی از جامعه معماری سخنانی کوتاه را درباره زندگی و کار خانم بسکی،روح بزرگ و پیگیری وی در انجام کارهایش گفتند. سهیلا بسکی را به حق می‌توان مدیر ارزنده رسانه و معماری دانست. او با انتشار مجله معمار در سال ۷۷ و بنیان‌گذاری جایزه بزرگ معمار نقش مهمی در فضای رسانه‌ای معماری در ایران بازی کرد. اما این تمام وجوه شخصیت حرفه‌ای او نیست. بسکی در سال ۸۲ با داستانی که به نام «پاره کوچگ» نوشت جایزه «هوشنگ گلشیری» را از آن خود کرد و داستان بعدی‌اش، «بی بی پیک» هم نامزد همین جایزه شده بود. زندگینامه ویرجینیا وولف نوشته کوئینتین بل هم به ترجمه سهیلا بسکی در نشر نیلوفر منتشر شده بود. بسکی در گفتگویی درباره راه‌اندازی مجله معمار گفته بود: . «در آن زمان هنوز می‌شد بدون مجوز پیش‌شماره درآورد. برای اینکه پیش شماره‌ها را دربیاوریم من سریع خانه‌مان را در سهرودی تخلیه کردم. چون هیچ کجا نمی‌توانستیم جا بگیریم، خیلی گران بود و من می‌دانستم که صاحب خانه می‌تواند در محل مسكوني مجله راه بیندازد. برای همین رفتیم یک جایی را اجاره کردیم و آنجا را گذاشتیم برای مجله.» و ی می‌گوید به مردم مراجعه کرده است تا سرمایه اولیه را تامین کند، به معمارها و حتی پدرش رو انداخته بود که سه میلیون تومان هم کمک جلب کرده بود. با این مبلغ کار را شروع کردند. این سرآغاز بنیان‌گذاری یک نهاد مطبوعاتی در جامعه معماری ایران شد. سهیلا بسکی، در ۶۲ سالگی در حالی که در استانبول به دیدار خانواده‌اش رفته بود جامعه معماری و ادبیات را تنها گذاشت.
