دفتر بُن اَرک | خانه چهارگاه
خانه چهارگاه
تهران، مشا، دهکده خوشبختی
معماران: بهزاد اتابکی، پرشیا قره‌گوزلو
دفتر معماری بُن ارک
همکاران طرح: یاسمن لشگری، گلشن نریمانی
ترسیم و ارائه: سیدجواد خادمی، مریم هنرور، مونا لاهوتی
کارفرما: احمد موسوی
سازه: بهرنگ بنی آدم
مدیر پروژه: رضا فرحبخش
مدیر اجرا: حسن فرحبخش
عکس: محمدحسن اتفاق
مشخصات پروژه
مساحت زمین پروژه 1218 متر مربع و کل مساحت زیربنا 555 متر مربع می‌باشد که در 3 طبقه و در مجموع 1 واحد مسکونی (ویلا) طراحی شده است.
ایده‌های طراحی خانه چهارگاه
موقعیت جفرافیاییِ کوهستانی "مُشاء"، این "باغ-شهر" کوهپایه‌ای دماوند، که دارای تابستان خوش آب و هوا و زمستانی سرد و خشن است، ایده‌ی اولیه طراحی را شکل داد و ما را به سمت یک پوشش یکپارچه از جنس ورق فلزی هدایت کرد، متریالی که از سالیان پیش تا به امروز نیز در معماری بومی این منطقه به وفور دیده می‌شود؛ این پوشش در جداره شرقی با منافذی، از هسته مرکزی خانه به سمت درختان تبریزیِ باغ کناری گشوده شد، در حالی که در بخش غربی برای محافظت از کج باران فصلی، و باد و بوران غربی، به تمامی بسته شد.
پروتوتایپِ فُرمیِ سقف‌های شیروانیِ مرسوم در منطقه، در طرح ما، از محور مرکزیِ خود جا‌به‌جا شده و در وضعیت قطری قرار گرفت تا دشت‌های جنوب شرقی و کوه‌های ارتفاعات شمالی را بیشتر رؤیت پذیر کند. همزمان، محور قطری از بیرون به داخل تقعر یافت تا بر طبق برنامه، فضاهای متنوعی را در درون خانه تقسیم بندی کرده و پدید آورد.
در تبادل افکار با مالکین، خانه را در دو فضای مستقل برنامه ریزی کردیم: فضای نخست؛ بخش متصل به زمین، که از جنوب با باغ میوه‌ی در حال طراحی در ارتباط نزدیک قرار گیرد و خانواده آن را به عنوان فضای تفریح و ورزش خود مورد استفاده قرار دهد، و فضای دیگر؛ دوپلکسی در بالا، که ارتباط فضای درون را به طور پیوسته با منظر اطراف برقرار کند، و فضای اصلی استراحت، پخت و پز و نشیمن خانواده باشد. بخشی از فضای نشیمن طبقه ی اول دوپلکس به شکل ووید، با تحدب داخلی سقف بلند در ارتباط است.
در نهایت و به بیانی دیگر، گفتگوی میان پوسته و هسته‌ی بنا، به سازشی می‌انجامد در هیأت یک هندسه‌ی هذلولی، که در اتصال پوسته‌ی یکپارچه و هسته متجلی است. و در نتیجه‌ی آن، خانه را در جهت شمالی جنوبی در امتداد کرت بندی باغ میوه قرار می‌دهد، همچنین شفافیت نمای جنوبی، نور و زیباییِ دشت را به داخل می‌کشاند، و همزمان در جداره‌های شرقی و غربی، نیروهای طبیعت را مهار می‌کند.
تهران، مشا، دهکده خوشبختی
معماران: بهزاد اتابکی، پرشیا قره‌گوزلو
دفتر معماری بُن ارک
همکاران طرح: یاسمن لشگری، گلشن نریمانی
ترسیم و ارائه: سیدجواد خادمی، مریم هنرور، مونا لاهوتی
کارفرما: احمد موسوی
سازه: بهرنگ بنی آدم
مدیر پروژه: رضا فرحبخش
مدیر اجرا: حسن فرحبخش
عکس: محمدحسن اتفاق
مشخصات پروژه
مساحت زمین پروژه 1218 متر مربع و کل مساحت زیربنا 555 متر مربع می‌باشد که در 3 طبقه و در مجموع 1 واحد مسکونی (ویلا) طراحی شده است.
ایده‌های طراحی خانه چهارگاه
موقعیت جفرافیاییِ کوهستانی "مُشاء"، این "باغ-شهر" کوهپایه‌ای دماوند، که دارای تابستان خوش آب و هوا و زمستانی سرد و خشن است، ایده‌ی اولیه طراحی را شکل داد و ما را به سمت یک پوشش یکپارچه از جنس ورق فلزی هدایت کرد، متریالی که از سالیان پیش تا به امروز نیز در معماری بومی این منطقه به وفور دیده می‌شود؛ این پوشش در جداره شرقی با منافذی، از هسته مرکزی خانه به سمت درختان تبریزیِ باغ کناری گشوده شد، در حالی که در بخش غربی برای محافظت از کج باران فصلی، و باد و بوران غربی، به تمامی بسته شد.
پروتوتایپِ فُرمیِ سقف‌های شیروانیِ مرسوم در منطقه، در طرح ما، از محور مرکزیِ خود جا‌به‌جا شده و در وضعیت قطری قرار گرفت تا دشت‌های جنوب شرقی و کوه‌های ارتفاعات شمالی را بیشتر رؤیت پذیر کند. همزمان، محور قطری از بیرون به داخل تقعر یافت تا بر طبق برنامه، فضاهای متنوعی را در درون خانه تقسیم بندی کرده و پدید آورد.
در تبادل افکار با مالکین، خانه را در دو فضای مستقل برنامه ریزی کردیم: فضای نخست؛ بخش متصل به زمین، که از جنوب با باغ میوه‌ی در حال طراحی در ارتباط نزدیک قرار گیرد و خانواده آن را به عنوان فضای تفریح و ورزش خود مورد استفاده قرار دهد، و فضای دیگر؛ دوپلکسی در بالا، که ارتباط فضای درون را به طور پیوسته با منظر اطراف برقرار کند، و فضای اصلی استراحت، پخت و پز و نشیمن خانواده باشد. بخشی از فضای نشیمن طبقه ی اول دوپلکس به شکل ووید، با تحدب داخلی سقف بلند در ارتباط است.
در نهایت و به بیانی دیگر، گفتگوی میان پوسته و هسته‌ی بنا، به سازشی می‌انجامد در هیأت یک هندسه‌ی هذلولی، که در اتصال پوسته‌ی یکپارچه و هسته متجلی است. و در نتیجه‌ی آن، خانه را در جهت شمالی جنوبی در امتداد کرت بندی باغ میوه قرار می‌دهد، همچنین شفافیت نمای جنوبی، نور و زیباییِ دشت را به داخل می‌کشاند، و همزمان در جداره‌های شرقی و غربی، نیروهای طبیعت را مهار می‌کند.
