دفتر طراحی مادو | مجتمع مسکونی سیزده چنار
مجتمع مسکونی سیزده چنار
مدیر طرح: مازیار دولت آبادی
طراح ارشد: معین نیک آیین
تیم طراحی: بشیر زاهدی، شیما شرافتی، فائقه خلیلی
طراح جزئیات: دنیز ابراهیمی آذر
طراح سه بعدی و رندرینگ: سعید یوسفوند
تصویرسازی: تینا شاه نظری
ترسیمات: مرجان میرخشتی، سروش کتابی
مشاور فاز دو: علی تیرگان
پروژه مسکونی سیزده چنار در حالی به ما ارجاع داده شد که روند ساخت و ساز به دلیل عدم رضایت کارفرما متوقف شده بود. طرح اولیه ساختمان بدون توجه به پتانسیل های زمینه پروژه و طبیعت و منظر پیرامونی آن تهیه شده بود. ساختمان ارجاع داده شده با سیستم سازه ای یوبوت طراحی شده بود تا با انتقال عناصر باربر به جداره ها، فضاهای داخلی از این عناصر آزاد گردند.
درخواست بازبینی پروژه زمانی مطرح شد که اجرای سقف چهارم هم به پایان رسیده بود. طبق روال معمول پیشبرد این گونه پروژه ها قاعدتا کار ما به بازطراحی نما محدود می شد اما تصمیم تیم طراحی بر این بود که از طراحی نما برای این پروژه فراتر رفته و تغییرات اساسی در معماری و نمای آن اعمال شود. با توجه به محدودیت سیستم سازه ای از پیش ساخته شده در ایجاد وُید، تصمیم گرفته شد تا با تمرکز بر لبه های ساختمان، سلسله مراتبی را از بیرون به درون پروژه تعریف کنیم. اولین قدم در باز طراحی پروژه شفاف کردن جداره های صلب طرح اولیه بود. در قدم بعدی فضاهای مورد نیاز هر واحد در فاصله بین هسته مرکزی و دیوارهای برشی تعبیه شد و فضای پیش آمدگی از دیوار های سازه ای را به عنوان فضای بینابینی پروژه در نظر گرفته شد.
به منظور دستیابی به کیفیت فضایی غنی تر، کانسپت "لایه ها" را در این پروژه مطرح کردیم. کانسپت لایه ها شامل المان هایی از قبیل دیوار پرده ای (کرتین وال)، قطاعی از طاق، پنجره و دیوار برشی از بیرون به درون است. تمام این عناصر روی کنسول های نما و در بخش هایی تا عمق 3 متری پروژه از سطح جداره امتداد پیدا می کند. این ما را به طراحی یک فضای انعطاف پذیر هدایت می کرد که کاربر نهایی می توانست فضا را طبق خواسته ی خود سازماندهی کند. سپس به بازطراحی فضاهای داخلی و هماهنگ سازی آن با نمای جدید پرداختیم. در ادامه، مجبور شدیم که سیستم مکانیکی پروژه را با طرح جدید تطبیق دهیم. نتیجتا به جای نمای تخت و دو بعدی متداول، به یک نمای پویای سه بعدی دست پیدا کردیم که فضایی بینابینی را برای استفاده کاربر فراهم می کند و استفاده کنندگان ضمن حفظ حریم می توانند از فضای محیطی واحد خود به طور مستقل استفاده کنند.
ما بر این باوریم که این نوع فضاهایی که امروزه از خانه های شهر حذف شده اند، میزان رضایت ساکنان را از خانه ی خود کاهش داده و با برگرداندن دوباره این فضاها به کاربران می توان ارتباط آنها با طبیعت و خانه خود را به آسانی تقویت کرد. در واقع فضاهای بینابینی جداره های پروژه را در بر گرفته و از جداره به داخل نفوذ کرده و در نهایت به شکل لایه - لایه کیفیت فضاهای معماری را ارتقا بخشیده است.
مدیر طرح: مازیار دولت آبادی
طراح ارشد: معین نیک آیین
تیم طراحی: بشیر زاهدی، شیما شرافتی، فائقه خلیلی
طراح جزئیات: دنیز ابراهیمی آذر
طراح سه بعدی و رندرینگ: سعید یوسفوند
تصویرسازی: تینا شاه نظری
ترسیمات: مرجان میرخشتی، سروش کتابی
مشاور فاز دو: علی تیرگان
پروژه مسکونی سیزده چنار در حالی به ما ارجاع داده شد که روند ساخت و ساز به دلیل عدم رضایت کارفرما متوقف شده بود. طرح اولیه ساختمان بدون توجه به پتانسیل های زمینه پروژه و طبیعت و منظر پیرامونی آن تهیه شده بود. ساختمان ارجاع داده شده با سیستم سازه ای یوبوت طراحی شده بود تا با انتقال عناصر باربر به جداره ها، فضاهای داخلی از این عناصر آزاد گردند.
درخواست بازبینی پروژه زمانی مطرح شد که اجرای سقف چهارم هم به پایان رسیده بود. طبق روال معمول پیشبرد این گونه پروژه ها قاعدتا کار ما به بازطراحی نما محدود می شد اما تصمیم تیم طراحی بر این بود که از طراحی نما برای این پروژه فراتر رفته و تغییرات اساسی در معماری و نمای آن اعمال شود. با توجه به محدودیت سیستم سازه ای از پیش ساخته شده در ایجاد وُید، تصمیم گرفته شد تا با تمرکز بر لبه های ساختمان، سلسله مراتبی را از بیرون به درون پروژه تعریف کنیم. اولین قدم در باز طراحی پروژه شفاف کردن جداره های صلب طرح اولیه بود. در قدم بعدی فضاهای مورد نیاز هر واحد در فاصله بین هسته مرکزی و دیوارهای برشی تعبیه شد و فضای پیش آمدگی از دیوار های سازه ای را به عنوان فضای بینابینی پروژه در نظر گرفته شد.
به منظور دستیابی به کیفیت فضایی غنی تر، کانسپت "لایه ها" را در این پروژه مطرح کردیم. کانسپت لایه ها شامل المان هایی از قبیل دیوار پرده ای (کرتین وال)، قطاعی از طاق، پنجره و دیوار برشی از بیرون به درون است. تمام این عناصر روی کنسول های نما و در بخش هایی تا عمق 3 متری پروژه از سطح جداره امتداد پیدا می کند. این ما را به طراحی یک فضای انعطاف پذیر هدایت می کرد که کاربر نهایی می توانست فضا را طبق خواسته ی خود سازماندهی کند. سپس به بازطراحی فضاهای داخلی و هماهنگ سازی آن با نمای جدید پرداختیم. در ادامه، مجبور شدیم که سیستم مکانیکی پروژه را با طرح جدید تطبیق دهیم. نتیجتا به جای نمای تخت و دو بعدی متداول، به یک نمای پویای سه بعدی دست پیدا کردیم که فضایی بینابینی را برای استفاده کاربر فراهم می کند و استفاده کنندگان ضمن حفظ حریم می توانند از فضای محیطی واحد خود به طور مستقل استفاده کنند.
ما بر این باوریم که این نوع فضاهایی که امروزه از خانه های شهر حذف شده اند، میزان رضایت ساکنان را از خانه ی خود کاهش داده و با برگرداندن دوباره این فضاها به کاربران می توان ارتباط آنها با طبیعت و خانه خود را به آسانی تقویت کرد. در واقع فضاهای بینابینی جداره های پروژه را در بر گرفته و از جداره به داخل نفوذ کرده و در نهایت به شکل لایه - لایه کیفیت فضاهای معماری را ارتقا بخشیده است.
