موزه پناهندگان دانمارک اثر دفتر معماری بیارکه اینگلس
1404/6/23
موزه پناهندگان دانمارک به نام «فلوگته»، که توسط گروه معماری «بیارکه اینگلس» طراحی شده، نمونه‌ای برجسته از ترکیب معماری مدرن با بافت تاریخی و روایتی انسانی است. این پروژه در واقع بازسازی و توسعه‌ی یک بیمارستان قدیمی مربوط به جنگ جهانی دوم در اوکسبیل، شهری در جنوب غربی دانمارک است. هدف اصلی معماران، خلق فضایی بوده که نه تنها تاریخ را روایت کند، بلکه حس امید، همدردی و درک متقابل را در بازدیدکنندگان برانگیزد.
هسته اصلی طراحی این موزه، اتصال دو ساختمان آجری و قدیمی بیمارستان از طریق یک ساختار جدید، سیال و منحنی شکل است. این بخش جدید که از چوب و شیشه ساخته شده، به آرامی دو بنای تاریخی را به هم وصل می‌کند و ورودی اصلی موزه را شکل می‌دهد. این الحاقیه مدرن، تضادی زیبا با آجرکاری‌های منظم و سنگین ساختمان‌های قدیمی ایجاد می‌کند.
از نظر مفهومی، این اتصال نمادی از پیوند دادن گذشته با حال و ایجاد یک مسیر جدید برای آینده است. دفتر معماری بیارکه اینگلس با این کار، به جای تخریب تاریخ، آن را محترم شمرده و با زبانی نو به آن معنا بخشیده است. نمای چوبی این بخش جدید، بافتی گرم و طبیعی به مجموعه اضافه می‌کند و حس دعوت‌کنندگی را القا می‌نماید، در حالی که دیوارهای شیشه‌ای وسیع، فضای داخلی را غرق در نور طبیعی کرده و مرز بین درون و بیرون را کم‌رنگ می‌سازند.
فضای داخلی موزه به گونه‌ای طراحی شده که بازدیدکننده را در یک سفر احساسی و تاریخی همراهی کند. با ورود به بخش مرکزی جدید، فضایی باز و روشن پیش روی شما قرار می‌گیرد که به عنوان لابی، کافه و نقطه شروع بازدید عمل می‌کند. سقف چوبی مواج و ارگانیک این بخش، حس حرکت و پویایی را تداعی می‌کند؛ گویی نمادی از سفری است که پناهندگان طی می‌کنند.
از این هسته مرکزی، مسیر بازدید به دو بال تاریخی منتهی می‌شود. در این گالری‌ها، فضاهای نمایشگاهی به دقت طراحی شده‌اند تا داستان‌های شخصی پناهندگان از سراسر جهان و در طول تاریخ را روایت کنند. طراحی داخلی مینیمال و متمرکز است تا توجه اصلی به داستان‌ها و اشیاء معطوف باشد. نورپردازی دقیق و استفاده هوشمندانه از فضا، تجربه‌ای عمیق و تأثیرگذار برای بازدیدکننده خلق می‌کند.
موزه در دل جنگلی زیبا قرار گرفته و دیوارهای شیشه‌ای بزرگ در بخش جدید، این طبیعت را به بخشی جدایی‌ناپذیر از فضای داخلی تبدیل می‌کنند. این شفافیت، نه تنها از نظر بصری زیباست، بلکه به صورت نمادین به مفاهیمی چون باز بودن، امید و ارتباط با دنیای خارج اشاره دارد. این طراحی به بازدیدکنندگان اجازه می‌دهد تا در حین تامل در داستان‌های تلخ پناهندگی، به آرامش طبیعت پناه ببرند.
هسته اصلی طراحی این موزه، اتصال دو ساختمان آجری و قدیمی بیمارستان از طریق یک ساختار جدید، سیال و منحنی شکل است. این بخش جدید که از چوب و شیشه ساخته شده، به آرامی دو بنای تاریخی را به هم وصل می‌کند و ورودی اصلی موزه را شکل می‌دهد. این الحاقیه مدرن، تضادی زیبا با آجرکاری‌های منظم و سنگین ساختمان‌های قدیمی ایجاد می‌کند.
از نظر مفهومی، این اتصال نمادی از پیوند دادن گذشته با حال و ایجاد یک مسیر جدید برای آینده است. دفتر معماری بیارکه اینگلس با این کار، به جای تخریب تاریخ، آن را محترم شمرده و با زبانی نو به آن معنا بخشیده است. نمای چوبی این بخش جدید، بافتی گرم و طبیعی به مجموعه اضافه می‌کند و حس دعوت‌کنندگی را القا می‌نماید، در حالی که دیوارهای شیشه‌ای وسیع، فضای داخلی را غرق در نور طبیعی کرده و مرز بین درون و بیرون را کم‌رنگ می‌سازند.
فضای داخلی موزه به گونه‌ای طراحی شده که بازدیدکننده را در یک سفر احساسی و تاریخی همراهی کند. با ورود به بخش مرکزی جدید، فضایی باز و روشن پیش روی شما قرار می‌گیرد که به عنوان لابی، کافه و نقطه شروع بازدید عمل می‌کند. سقف چوبی مواج و ارگانیک این بخش، حس حرکت و پویایی را تداعی می‌کند؛ گویی نمادی از سفری است که پناهندگان طی می‌کنند.
از این هسته مرکزی، مسیر بازدید به دو بال تاریخی منتهی می‌شود. در این گالری‌ها، فضاهای نمایشگاهی به دقت طراحی شده‌اند تا داستان‌های شخصی پناهندگان از سراسر جهان و در طول تاریخ را روایت کنند. طراحی داخلی مینیمال و متمرکز است تا توجه اصلی به داستان‌ها و اشیاء معطوف باشد. نورپردازی دقیق و استفاده هوشمندانه از فضا، تجربه‌ای عمیق و تأثیرگذار برای بازدیدکننده خلق می‌کند.
موزه در دل جنگلی زیبا قرار گرفته و دیوارهای شیشه‌ای بزرگ در بخش جدید، این طبیعت را به بخشی جدایی‌ناپذیر از فضای داخلی تبدیل می‌کنند. این شفافیت، نه تنها از نظر بصری زیباست، بلکه به صورت نمادین به مفاهیمی چون باز بودن، امید و ارتباط با دنیای خارج اشاره دارد. این طراحی به بازدیدکنندگان اجازه می‌دهد تا در حین تامل در داستان‌های تلخ پناهندگی، به آرامش طبیعت پناه ببرند.
