مرکز بازدیدکنندگان کوه مای‌جی در شهر تیان‌شوی چین
1404/7/30
مرکز بازدیدکنندگان کوه مای‌جی در شهر تیان‌شوی چین، اثری است که مرز میان معماری معاصر و معنویت بودایی را از میان برمی‌دارد. این مجموعه فرهنگی توسط دو دفتر معماری «ZXD ARCHITECTS» و «BIAD» طراحی شده و ساختار آن بر پایه‌ی مفهومی فلسفی از تناسخ و چرخه زندگی شکل گرفته است. معماران با الهام از فرم دَوَرانی و آیینی، بنایی خلق کرده‌اند که نه‌تنها عملکردی فرهنگی دارد، بلکه خود به‌عنوان تجربه‌ای روحانی و نمادین از گردش و بازگشت عمل می‌کند.
فرم اصلی ساختمان به‌صورت ترکیبی حلقوی و سیال طراحی شده که از شش حجم ذوزنقه‌ای به‌هم‌پیوسته تشکیل می‌شود. این احجام در نقاط اتصال، فواصل و روزنه‌هایی ایجاد می‌کنند تا نور طبیعی را به درون فضا هدایت کنند. این بازی نور و سایه، مسیری معنوی را برای بازدیدکنندگان می‌سازد و جریان حرکت آن‌ها را از ورودی تا خروجی هدایت می‌کند. هر بخش از بنا همچون مرحله‌ای از یک سفر روحی طراحی شده و توالی فضاها، مفهوم بازگشت و دگرگونی را تداعی می‌کند.
در ورودی غربی ساختمان، دو حجم متقاطع، فضایی نیمه‌باز ایجاد کرده‌اند که به‌عنوان آستانه‌ای نمادین عمل می‌کند. درون این فضا، حیاط مرکزی و سقفی نقاشی‌شده قرار دارد که از نقاشی‌های دیواری باستانی غارهای کوه مای‌جی الهام گرفته و بر صفحات فلزی رنگ‌شده اجرا شده است. از این نقطه، مسیر بازدیدکنندگان در جهت عقربه‌های ساعت آغاز می‌شود؛ مسیری مارپیچ که از شش بخش اصلی می‌گذرد: پذیرش، تالار مقدماتی مای‌جی دیجیتال، سینمای پنج‌بعدی، لابی تئاتر، فضاهای نمایشگاهی و تفریحی، و مرکز فرهنگی–خلاق. این توالی، تجربه‌ای پیوسته و منسجم از هنر، فرهنگ و فناوری ارائه می‌دهد.
فضاهای داخلی بر اساس شش حجم بزرگ بدون ستون شکل گرفته‌اند تا حس آزادی و شمول‌پذیری در فضا جریان یابد. چهار هسته‌ی مرکزی سازه، وظیفه‌ی مقاومت در برابر زلزله را بر عهده دارند و عملکردهای فرعی مانند خدمات و تأسیسات در آن‌ها جای گرفته است. حذف ستون‌ها و زوایای تند، باعث ایجاد فضایی باز و بدون سلسله‌مراتب شده که بر مفاهیم بوداییِ وحدت، پذیرش و آرامش تأکید دارد.
طراحی این مرکز، رابطه‌ای عمیق با توپوگرافی کوهستانی پیرامون دارد. معماران زمین را نه به‌عنوان بستری بی‌جان، بلکه به‌عنوان عنصری زنده و معنادار در طرح در نظر گرفته‌اند. ساختمان در دل طبیعت ادغام شده و به‌جای سلطه بر محیط، با آن همزیستی می‌کند. این هم‌نشینی میان زمین و معماری، میان طبیعت و روح انسان، جوهره‌ی اصلی طراحی را شکل می‌دهد.
فرم اصلی ساختمان به‌صورت ترکیبی حلقوی و سیال طراحی شده که از شش حجم ذوزنقه‌ای به‌هم‌پیوسته تشکیل می‌شود. این احجام در نقاط اتصال، فواصل و روزنه‌هایی ایجاد می‌کنند تا نور طبیعی را به درون فضا هدایت کنند. این بازی نور و سایه، مسیری معنوی را برای بازدیدکنندگان می‌سازد و جریان حرکت آن‌ها را از ورودی تا خروجی هدایت می‌کند. هر بخش از بنا همچون مرحله‌ای از یک سفر روحی طراحی شده و توالی فضاها، مفهوم بازگشت و دگرگونی را تداعی می‌کند.
در ورودی غربی ساختمان، دو حجم متقاطع، فضایی نیمه‌باز ایجاد کرده‌اند که به‌عنوان آستانه‌ای نمادین عمل می‌کند. درون این فضا، حیاط مرکزی و سقفی نقاشی‌شده قرار دارد که از نقاشی‌های دیواری باستانی غارهای کوه مای‌جی الهام گرفته و بر صفحات فلزی رنگ‌شده اجرا شده است. از این نقطه، مسیر بازدیدکنندگان در جهت عقربه‌های ساعت آغاز می‌شود؛ مسیری مارپیچ که از شش بخش اصلی می‌گذرد: پذیرش، تالار مقدماتی مای‌جی دیجیتال، سینمای پنج‌بعدی، لابی تئاتر، فضاهای نمایشگاهی و تفریحی، و مرکز فرهنگی–خلاق. این توالی، تجربه‌ای پیوسته و منسجم از هنر، فرهنگ و فناوری ارائه می‌دهد.
فضاهای داخلی بر اساس شش حجم بزرگ بدون ستون شکل گرفته‌اند تا حس آزادی و شمول‌پذیری در فضا جریان یابد. چهار هسته‌ی مرکزی سازه، وظیفه‌ی مقاومت در برابر زلزله را بر عهده دارند و عملکردهای فرعی مانند خدمات و تأسیسات در آن‌ها جای گرفته است. حذف ستون‌ها و زوایای تند، باعث ایجاد فضایی باز و بدون سلسله‌مراتب شده که بر مفاهیم بوداییِ وحدت، پذیرش و آرامش تأکید دارد.
طراحی این مرکز، رابطه‌ای عمیق با توپوگرافی کوهستانی پیرامون دارد. معماران زمین را نه به‌عنوان بستری بی‌جان، بلکه به‌عنوان عنصری زنده و معنادار در طرح در نظر گرفته‌اند. ساختمان در دل طبیعت ادغام شده و به‌جای سلطه بر محیط، با آن همزیستی می‌کند. این هم‌نشینی میان زمین و معماری، میان طبیعت و روح انسان، جوهره‌ی اصلی طراحی را شکل می‌دهد.
100517121028PM.jpg)
.jpg)
